Tot snel!

Amigas zitten nu in het vliegtuig. Zij richting Holland, ik terug op thuishonk Ayacucho. Superleuk dat de meiden hier waren. Een paar terugkerende thema´s (misschien van die typische daar-had-je-bij-moeten-zijn gevallen): berggeiten, package-deal, kodak-seat, ´wat gaan we eten vandaag´, en ´waar is de plee´. Weer veel meegemaakt. Na vijf dagen luxe in het prachtige Cusco gingen we naar de kust om van tropische temperaturen te genieten. Lekker op het strand zonnebaden, ik onder de parasol natuurlijk, waar we om de haverklap ongevraagd gasten op onze handdoekjes kregen. Zonder enige gêne gingen kinderen of jongeren vlak naast ons zitten. Negeren was de enige juiste reactie. Andere kant op kijken en doen alsof we geen Spaans spreken. Dan nog bleven de ongewenste gasten gerust een kwartier zitten. Maar één jongen kreeg het wel voor elkaar om de Hollandse meiden los te weken. De knaap kwam aanlopen en zei in bijna perfect Hollands ´Nederlanders?´. Uh ja dan kan je een glimlach niet onderdrukken. Toen er daarna een strandventer langskwam in een poging om rotzooi te verkopen en wij beleefd negeerden, zei hij weer in bijna perfecte Hollandse woorden ´Zijn jullie blut´. Ja dan is het ijs toch wel een beetje gebroken.

De jongen wist precies wat Nederlanders willen horen. Namelijk dat Duitsers veel taaier zijn en niet leuk zijn om mee te praten. Naar zijn mening zijn Nederlanders toch wel een stuk opener. Toch liet hij na veel slijmpraat ook een kritiekpuntje vallen. ´Nederlanderse mannen kunnen echt niet dansen. Ze dansen de bathroom-dance. Als ik een Nederlande man zie dansen moet ik eerst een paar minuten kijken, omdat ik in het begin twijfel of hij niet naar de wc moet.´ De jongen had een mooie theorie. Nederlanders zijn veel langer en daarom doet een dans-signaal van de hersens er veel langer over om de voeten te bereiken en is het resultaat houterig. Al met al een leuke uitleg van de dansverschillen.

Een paar dagen later overkwam mij nog wat bijzonders. We liepen door een drukke winkelstraat van het centrum van Trujillo en ineens liep er een jongetje naast me. Overduidelijk een straatjochie. Ik direct ontroerd, met weemoed denkend aan onze eigen jongens. Hij bleef gezellig naast me lopen. Wandel wandel wandel. Oh, de rits van m´n broekzak staat open... Laat ik die maar even dicht doen....Wandel wandel wandel wandel....en ineens voelde ik een hand in mn broekzak. BAM...snelle reactie...snelle reflex van mijn hand en BINGO.... ik had een straatkind te pakken die mijn portemonnee in die broekzak wel erg aantrekkelijk had gevonden en de rits gewoon open had getrokken en bijna geluk had gehad. Terwijl ik zijn hand vastklemde die nog in mijn broekzak zat vuurde ik een stel vragen op hem af: ´Wat ben jij aan het doen, vriendelijke vrind? Beter dat je dat laat. Heb je geen familie waar je terecht kunt?´ Omstanders begonnen zich direct te bemoeien en de jongen uit te schelden. Ik zag de schuldige en verdrietige blik van het jochie en moest sterk aan onze Cachorros denken. Het had een broertje van onze jongens kunnen zijn. Welk verhaal zou er achter dit gezicht schuilen? Zou hij familie hebben? Nogmaals zei ik hem dat hij dit soort dingen beter kon laten en ik liet hem gaan. Foetsie! Gevlogen binnen een halve seconde.

De adrenaline stomend door de aderen liep ik verder en dacht aan al die keren dat onze jongens mij hadden gewaarschuwd over de broek die ik aanhad. ´Profesora, dat is geen beste broek, daar kunnen ze zo makkelijk je spullen uithalen´. Of al die keren in Los Cachorros dat ik de handjes in m´n zakken voelde graaien. Zo handig, zoveel routine in het vinden van een portemonnee. Ik ben ervan overtuigd dat door die waarschuwingen, en door de ervaringen van dit werk mijn reactie snel genoeg was geweest.

En dan nu voor de allerlaatste keer terug in Ayacucho. Mijn kamer is verhuurd aan een volgende vrijwilligster en daarom logeer ik de laatste nachtjes bij klusjuf Karin. Nog een paar keer samen een theetje drinken. Nog een paar keer alle jongens bespreken. Nog een paar keer lekker fitten op elkaar. NOg een paar keer de slappe lach (anti-Frits-actie). Allemachtig prachig! En dan woendag in de bus op naar mijn andere thuis. Yes! Wie een blije Judith wil zien, inclusief gezonde kleur op de wangen en wat gezellige kilootjes erbij.... Vrijdagochtend 8.00 uur zal ik met de vlucht DL 0038 op schiphol landen! Ik heb er zin in!

Tot ziens!
Liefs Judith