Tarzan en Jane

Geen vaste bewoner van Ayacucho, maar toerist. Geen kamer, maar hostal. Geen werk, maar vakantie! Mijn avontuur bij Los Cachorros zit erop, maar een ander avontuur begon: reizen. Samen met amigas Margreet en Anniek trokken we de bergen in. Met twee paarden, een Peruaan en een Hollander, met veel sjaals, handschoenen en mutsen. Na anderhalf uur kwamen we op de plaats van bestemming.... waar onze tentjes op 4300 meter hoogte werden opgezet. Ik kan u vertellen dat dat héél hoog is, dus héél koud! Gelukkig was er een kampvuur waar we ons konden warmen en wat kleding konden drogen, want onderweg had het flink geregend. Hoe bijzonder om in die weidse Peruaanse bergen van de Andes te kamperen, hoe voor ons een lekker forelletje werd klaargemaakt boven het vuur. Hoe bijzonder om de top van de berg (5000 meter!!) te bereiken in de stortende regen en daarna op de kont weer naar beneden te glijden. Handig zo´n regenbroek!

Terug in Ayacucho een dagje bijkomen en na het vieren van mijn verjaardag (Bedankt voor alle leuke reacties, kaarten en/of mails!!) richting Tambo. De reis kostte wat zweetdruppels aangezien er halverwege de tocht ineens een gat in de bodem van het busje zat...een oververhitte motor...bodem weggesmolten... ´Ach dan gieten we er toch gewoon twee flesjes water overheen en is alles weer opgelost´, dacht de knuppel van een chauffeur... Gelukkig maakte geen enkele Peruaan zich druk...dus besloten Anniek en ik dat dit allemaal geen probleem moest zijn. In Tambo aangekomen kon ik laten zien wat puur Peru in de bergen werkelijk betekent. Aangestaard worden door de plaatselijke bevolking; niet normaal kunnen eten behalve overheerlijke maissoep of halve varkens; overal Quechua-vrouwen in de typische klederdracht, kinderen die hun Engels proberen te testen met ´What´s your name?´ maar niet verder komen; het weeshuis van amiga Jessy vol onschuldige, eenzame bergkinderen. Toen we een voorbijganger vroegen een foto van ons te maken bleek hoe ver Tambo van de Westerse wereld af ligt. Het meisje snapte geen klap van foto´s maken en hield het toestel verkeerd om... Tsja, zo krijgen we alleen foto´s van haar gezicht...

De volgende dag namen we de bus richting jungle. Binnen vier uur rijden verandert de wereld van onschuldige, kale bergdorpjes met huisjes van klei in een groene wereld van oerwoud. De temperatuur is 20 graden hoger, houten huisjes. Groen, groener, groenst: de jungle van cocosnoten, Tarzan en Jane, slangen en andere beesten. We stapten uit in een ienimini dorpje waar de wereld leek stil te staan en waar mijn persoontje direct knock out ging door de bloedverziekende hitte. Dorpje verkennen was zo gebeurd aangezien er niet meer dan tien huizen staan. Ooh oeps foutje...domme toeristen als we zijn: we hadden aan de andere kant van de rivier moeten zijn. Na ja dan maar met een bootje naar de overkant en lekker vis gegeten. Ja vis ja! Ondanks alle waarschuwingen voor voedselvergiftiging in de jungle hebben wij alles gegeten wat los en vast zit zonder poep- of plasproblemen!

Nog meer avontuur de volgende dag. Weer in een bootje: in het oerwoud op zoek naar een stam. Eerst een beetje betrouwbare gids gescoord die ons er wel heen kon brengen. Maar allemachtig wat werd ik gek van die vent!! Vier uur lang heeft hij over mijn mooie witte huidje, moedervlekken, blauwe ogen, blonde haar zitten zeiken... Uiteindelijk wilde hij met me trouwen en bood hij een prijs... En Anniek liep maar braaf achter ons zonder ook maar een idee te hebben wat voor gezeur ik aan mijn hoofd had. Ze zag alleen een steeds meer geïrriteerde Judith. Maar goed, de meneer bracht ons waar we heen wilde. Een bijzonder volkje, ongeveer 250 mensen gekleed in juten zakken, leven van het oerwoud, van de vissen uit de rivier, alle meiden zwanger. Een volkje dat aan het begin van de industrie van cocaine staat. Cocabladeren plukken, platstampen en drogen in de zon, en daarna verkopen in de grote stad deels voor de cocaïne. Voor deze mensen inkomsten zonder enig besef van de gevolgen ervan in de westerse wereld.

´s Middags een andere belevenis. Wederom werd ik gestoord, dit keer van opdringende taxi-chauffeurs, maar ja we hadden er toch één nodig. Op goed geluk een vent uitgekozen die ons naar een mooie waterval moest brengen. Een mooie deal: hij zou ons naar de waterval gidsen, onze grote rugtas bleef achter in zijn auto. Probleem: raam van de auto kon niet dicht. Ok, even snel een zogenaamd betrouwbaar mannetje gezocht die op de auto kon passen en op hoop van zegen de spullen achtergelaten. (Nee mam, wees niet ongerust, pinpas en paspoort zaten gewoon in mn broekzak) Prachtige waterval en wonder boven wonder lagen alle spullen er nog bij terugkomst. Terug naar de grote stad. Wij waren hoofdsponsor van de rit, maar toch met zoveel mensen in de wagen geprakt dat we lekker met onze wang tegen het raam aangeplakt zaten.

Vanochtend de busrit naar huis genomen. Terug van hitte naar normale temperaturen. Terug van oerwoud naar bergen. We hadden perfecte plekken voorin. Volop genieten van het uitzicht, behalve dat wij onze plaspauzes anders georganiseerd hadden dan de chauffeur. En nu op naar het laatste mooie avontuur, morgen naar Cuzco! Over twee en halve week ben ik weer in mijn Hollandse thuis en kan ik jullie in levende lijve spreken. Dus tot snel!