Één envelopje over...

Het werk is klaar. Mijn tijd bij Los Cachorros zit erop. Afgelopen dinsdag de allerlaatste dienst met de kinderen: voor de laatste keer een spelletje spelen, voor de laatste keer de kinderen onder de douch zetten, voor de laatste keer discussies over corveetaken, voor de laatste keer theezetten, voor de laatste keer het spul naar bed brengen. Na afloop werd ik naar de kamer van klusjuf gelokt waar de Hollandse amigas voor een verrassing hadden gezorgd: sterretjes en muziek, ontzettend lief! Tranen...

Woensdag het allerlaatste officiële gesprek met Alanya over Los Cachorros, over mijn rol in het geheel, over ons-amiga-zijn. Een mooi gesprek... Tranen... En toen moest ergens ons afscheidsfeest komen wat zogenaamd geheim moest blijven. Na vele speculaties over datum, tijd en invulling van het programma was het vrijdag zover... Ons afscheid met de kinderen (ook dat van amigas Esther en Karin), het afscheid van Los Cachorros. Om vier uur ´s middags werden we de puberdiscotheek in gestuurd. Alle collega´s, veel van onze jongens stonden daar...voor ons. Een paar uur flink zweten op Peruaanse musica. De jongens gingen helemaal uit hun dak, en wij ook. Daarna kip met patat gegeten. Ja...ik genoot...maar was in gedachten ook heel ver weg... Zou ik deze kinderen nu niet meer terugzien? Zou ik mijn Peruaanse collega´s niet meer spreken? Hoe zal het iedereen vergaan? En waar is maatje Victor? Tsja... met dit soort vragen in het achterhoofd soms moeilijk om te blijven glimlachen op zo´n avond....

Na het diner liepen we terug naar Los Cachorros, waar ons een avondprogramma stond te wachten. Carina en Joseph deden een act; Morellia liet zien hoe er in de discotheek gedanst moet worden; Jhon zong een lied, maar was vooral veel van zijn tekst kwijt; Maykol liet met zijn engelenstem horen hoe Ayacuchaanse liedjes horen te klinken. Ook collega´s kwamen in actie. Een traditionele dans in traditionele kleding van Javier en Yessica. Een lied met tekst speciaal gemaakt voor ons drieën. En natuurlijk de nodige toespraken om ons te bedanken. Leuk om te zien hoe zowel kids als collega´s hun waardering lieten blijken. Maf om te bedenken dat dit nu echt het afscheid betekende.

En tsja tranen... In de discotheek liet meisje Morellia al een traan, maar tijdens de optredens werd het afscheid akelig reëel. Iedereen gaat natuurlijk op zijn eigen manier met emoties om, maar wat moest ik zeggen toen ik onze Eber stuk zag gaan. Wat kon ik doen bij het zien van het verdrietige gezicht van Maykol. Hoe moest ik reageren toen collega´s emotioneel waren. Ik wist het niet... tranen...
Als in een roes luisterde en keek ik naar het gebeuren en probeerde te genieten. Alle kinderen, alle collega´s waren stuk voor stuk belangrijk voor mij op deze prachtige maar o zo moeilijke avond. Maar twee jonge mannetjes hebben mij in het bijzonder geraakt.

Carlos... Een jongen van zestien jaar. De enige jongen die dit jaar alle nachten in huize Los Cachorros verbleef. Een zeer gesloten jongen. Waar de meeste jongens na een dag al enthousiast op je rug klimmen, tegen je aan hangen, je willen zoenen of op schoot willen zitten, is Carlos heel afstandelijk. Pas na een maand of drie accepteerde hij van mij de Peruaanse zoen met enige tegenzin. Pas toen leek ik zijn aandacht en respect beetje bij beetje te verdienen. Sindsdien heb ik het idee dat onze relatie goed zit. Hij blijft afstandelijk, hij blijft minder contact zoeken. Maar Carlos doet nu eenmaal graag de dingen op zichzelf en ik begrijp dat wel.
Carlos... op mijn afscheid... Natuurlijk heb ik hem in de disco nauwelijks gezien. Hallo, hij is zestien en vond het niet bepaald stoer dat al zijn profesoras ineens op de dansvloer stonden. Maar eenmaal thuis toen de optredens begonnen kwam hij naast me zitten... en gebeurde wat Carlos niet vaak doet... Hij sloeg een arm om me heen en liet die daar lange tijd liggen... Ik liet op me inwerken wat deze jongen met dit kleine gebaar liet blijken... Ik keek naar de optredens en probeerde het droog te houden... En voelde plots ook nog een koppie tegen mij aanliggen. De stoere Carlos legde voor even zijn mooie hoofd tegen mij aan... Voor een moment wilde ik nooit meer weg...
Alle kinderen hadden hun optreden die avond, maar Carlos niet. Hij houdt niet van die aandacht, blijft liever op een afstandje kijken. Maar toch koos ook hij zijn moment. Er kwamen drie cadeaus tevoorschijn en ik hoorde Carlos vragen welk cadeau voor profesora Judith was. Carlos nam het woord en ik had de eer om van hem het cadeau van Los Cachorros te ontvangen...

En Victor... de 13-jarige jongen waarmee ik eens een uitje naar de rivier heb gemaakt.... de jongen die een half jaar geleden is geopereerd aan zijn been en ik zat aan zijn bed.... de jongen die niet lezen en schrijven kan en ik deed met hem de beginoefeningen... de jongen die stiekem bij mij een streepje voor heeft... de jongen waarmee ik naar een stadje op vier uur rijden ben gereden en die het niet erg vond om de hele reis in de bus te moeten staan in het gangpad.... de jongen die behoorlijk irritant kan zijn maar altijd lacht... de jongen die op kerstavond schouderschokkend op bed lag te huilen omdat hij zo graag naar zijn moeder wilde...
Victor... op mijn afscheid...afwezig... Twee weken lang was hij in huis. Vroeg mij meerdere keren waarom ik nu weg moest, zei me dat hij zou blijven tot mijn afscheid... Victor zocht met kerst zijn familie op... en kwam niet meer terug... Ik heb hem daarna niet meer gezien... Daar stond ik dan op mijn afscheid. Voor alle kinderen had ik een envelop met foto´s van mooie momenten. Ik deelde de enveloppen uit...en uiteindelijk bleef de dikste envelop over. De envelop van Victor vol met prachtige foto´s... Tranen...