Les amo

Kent u van die zoetsappige kerstkaarten met van die mierzoete boodschappen? Kent u van die mierzoete tv-programma´s waar iedereen gelukkig lijkt met Kerst? U kent het wel, die momenten met Kerst dat de wereld zogenaamd zo mooi moet zijn..en waarom kan dat in godsnaam niet tijdens de rest van het jaar? U kent het wel, dat je met Kerst en Oud en Nieuw terugblikt op het afgelopen jaar. Ik houd er eigenlijk niet van, maar ik kan het niet helpen... Ik ga voor een keer meedoen aan de zoetsappigheid van Kerst...aan het terugblikken op het afgelopen jaar.... Ik ga het hebben over ´houden van´.... ´Jee, wat is er met de nuchtere Juud gebeurd???´ Niets aan de hand, die is er nog steeds. Maar Juud heeft hier veel geleerd over houden van. ´Moet dat nou?´ hoor ik een ieder met enig Hollands, koel, boeren, nuchtere verstand denken. Ja dat moet, ik wil toch proberen duidelijk te maken wat een jaar werken met Peruaanse straatkinderen met mijn binnenste heeft gedaan.

De kinderen. Ze hebben mij geraakt. En niet een klein beetje... Kinderen die er o zo alleen voor staan in hun zware leven, maar enorm kunnen glimlachen. Carlos heeft mij geraakt; de jongen met een sterk en rustig karakter die alle nachten van 2006 in Los Cachorros verbleef. Victor heeft mij geraakt; de jongen met zijn manke been die geopereerd werd in juni en ik zat aan zijn bed. Joseph heeft mij geraakt; tijdens een slaapdienst sniekte hij mijn bed in en kroop helemaal tegen mij aan. Voor het eerst bedacht ik mij hoe het moest voelen moeder te zijn, die verantwoordelijkheid, die volledige overgave voor een kind. Carina heeft mij geraakt; het meisje dat alle ellende van de wereld heeft meegemaakt, toch vrolijk kan zijn, wel een goed leven wil leiden, bezorgd is om haar zusjes. Na een etentje met twee wijntjes had ik slaapdienst, maar het meisje was nog wakker en rook de wijn... Profesora, ben je dronken? Nee chica, je kan ook gewoon met mate wat drinken. Ever heeft mij geraakt; de jongen met zijn gebroken arm die zo strijdt tegen de lijm... Het wil hem maar niet lukken...de lijm wint vooralsnog.... Maykol heeft mij geraakt; een lieve jongen met 10 broertjes en zusjes en niets te eten thuis. Op een of andere manier ben ik voor hem profesora ´konijn´ geworden en wil hij mij steeds wortels voeren... Tsja sommige grapjes zijn bijzonder. Wilber heeft mij geraakt. Eén van de grootste schoffies, waar we veel aanvaringen mee hebben gehad. Inmiddels komt hij niet meer in huize Los Cachorros, maar hij blijft contact met me zoeken via msn. Carlos Najarro heeft mij geraakt. Ook hij voert oorlog tegen de lijm, heeft er steeds weer een vage tatoeage bij, jat alles wat los en vast zit, maar wil gewoon alleen maar wat aandacht. Les amo.

Mijn collega´s. Samen lachen, samen huilen. We beleven ons werk hier met een klein groepje . We werken samen, we gaan samen uit, we eten samen. Je hebt geen keus, je moet met elkaar door één deur. We doen alles samen, waardoor je veel sneller dan in Holland elkaar leert kennen en vrienden wordt. Mijn collega´s hebben mij geraakt. Natuurlijk heeft klusjuf Karin mij geraakt, met wie ik hier bijna een jaar zit. Klusjuf is in alles het tegenovergestelde van mij, maar daardoor vullen we elkaar aan (haha en irriteren we elkaar, maar dat mag). Zij heeft me als geen ander geleerd de poorten van mijn eigen persoontje wagenwijd open te zetten. Mede dankzij haar schrijf ik nu een stukje over ´houden van´. Alanya heeft mij geraakt. Onze directora die voor een leven buiten Holland heeft gekozen met haar mooie gezin, die de innerlijke strijd van de straatjongens als geen ander kent en mij dit jaar overal bij heeft betrokken. Amiga Jessy heeft mij geraakt. Natuurlijk met haar sokken in slippers, maar vooral om haar vrolijkheid en doorzettingsvermogen om alleen in verlaten Tambo te gaan zitten. Amiga Lies heeft mij, behalve met haar nuchtere opmerkingen, geraakt met bijzondere momenten bij klusjuffie op het dakterras of bed;). Mijn huidige collegas-amigas Esther en Karin hebben mij geraakt; net zoals ik zijn zij er helemaal voor gegaan om ´onze´ jongens zoveel mogelijk te kunnen geven. En net zoals ik...struggelen zij met het naderende afscheid. Amigitas, het worden twee mooie laatste weken! Belgische amiga Tine heeft mij geraakt. Onze altijd rustige, positieve, lieve, bescheiden fysiotherapeute die het normaal vond dat ik af en toe asociaal de Peruaanse zoen negeerde. Ook zij was hier het hele jaar en stapt dinsdag op de bus. Frederique heeft mij geraakt; de directora van Mama Alice, die vol overgave een duidelijk doel nastreeft en daarbij de harten van veel Ayacuchaanse kinderen steelt. Collega Javier heeft mij deze week geraakt toen ik een minder lekkere (zeg maar gerust vieze) maaltijd probeerde weg te werken. Hij bleef veel te lang weg en kwam tot mijn verbazing ineens uit de keuken met een verse salade voor mij. De schat had mij met lange tanden zien eten. Amigo/ Spaans-leraar Gustavo heeft mij geraakt. Zijn vastberadenheid om de situatie in Peru te verbeteren is bewonderenswaardig. Kortom, les amo.

Het thuisfront heeft mij geraakt. Als je er niet bent, weet je pas wat je hebt en dat weet ik nu dus. Ik voel mij vereerd door alle communicatie. Na 11 maanden is dat niet minder geworden. Familie heeft mij geraakt. Ik heb gemerkt hoe rot ik het vind om ver weg te zitten als er heftige gebeurtenissen plaatsvinden. Ik weet precies wat de bonnenlaan voor mij betekent, gewoon papa, mama en zussen en broerlief in de buurt met een blaffende hond. Iets wat voor mij zo normaal was, maar waar ik met de ervaring van nu, met de verhalen van de kinderen de grote waarde van in zie. Vrienden hebben mij geraakt. Er zijn er die standaard elke zondagmiddag een mail sturen. Er zijn er die kaarten blijven sturen (de teller staat op 102), maar ook pakketjes met Hollands lekkernijen, enveloppen met Nederlandse krantenberichten. Reacties op deze website van het Maasdijkse front hebben mij geraakt. Ja, ik zal genieten van het Westlandse geouwehoer in de Kastine straks. Les amo.

Ik hoor mijzelf in de eerste maanden nog tegen klusjuf Karin zeggen ´Nee hoor, ik zal niet veranderen´. Nogmaals, wees niet ongerust, Juud is nog steeds nuchter, maar veranderd is er toch wel iets... Ik zit nu in het kantoor, plusminus 25 graden, zoetsappige skyradio met het ene kerstliedje na het andere, waarmee we enige kerstsfeer proberen te creëren. Sorry, ik kon het niet laten om even in deze zoetsappigheid mee te gaan. Mijn kerstboodschap is duidelijk: les amo.

Fijne kerstdagen!
Liefs Judith