Veel in het koppie

Mmm, waar moet ik beginnen. Het is een beetje chaos in mijn hoofd. Zoveel gedaan, veel mensen op bezoek, zoveel nog te doen, zoveel om over na te denken. Chaos in mijn hoofd. Ik ben nog in mooi Ayacucho, nog twee weken aan het werk met onze jongens.

Maar... met mijn hoofd langzaamaan weer in Holland. Maar... daarvoor ga ik nog een paar weken op reis. Twee vriendinnen zullen mij opzoeken en samen gaan we op pad door Peru. Maar... waar zal ik met de ladies heengaan en wat moet er eigenlijk geregeld worden? Maar... voordat ik vertrek moet hier nog veel gebeuren. De laatste verslagen geschreven, de laatste activiteiten georganiseerd. Maar... ondertussen gewoon diensten draaien met de jongens. Maar... dat gaat toch anders. Ik kijk met andere ogen naar hen. Kijk bewust wat ze doen, geef bewust een extra knuffel. Ik probeer te genieten van elk moment, zelfs als ik hen voor even achter het behang zou willen plakken. Maar... dan de verwarrende gedachten over Holland: wat ga ik daar straks doen... kan ik makkelijk een baan vinden of wordt het gewoon weer lekker kip verkopen... kan ik wennen aan het Hollandse snelle leven en vooral...kan ik wennen aan de luxe.... kan ik Ayacucho en haar straatjongens een plaatsje geven.... Veel hersenkronkels waar ik mijn hoofd over breek....

Ondertussen gaat het leven in Ayacucho mét of zonder hersenkronkels gewoon door. In vogelvlucht de laatste dagen. Sinterklaas was erg geslaagd. Een huis vol kinderen en hun families. De Sint had voor iedereen een cadeautje en wat te snoepen meegebracht. Een heerlijk avondje.

Zus Barbara met vriend op bezoek. Superleuk om haar na tien maanden weer in de buurt te hebben. In twee dagen heb ik veel kunnen laten zien: het opvanghuis, mijn kamer, het werk, de kinderen, de straat, het centrum, de kroeg, de omgeving. Kletsen, lachen, kletsen, lachen, kletsen, lachen. Leuk om Bar met onze jongens te zien. Lekker om weer eens Westlands te ouwehoeren! Maar met het oog op mijn laatste weken was het afscheid bar moeilijk. Ook zuslief houdt van een stukje schrijven. Ze heeft het bezoek prachtig beschreven op hun website: www.barx2.waarbenjij.nu.

Een dag later kwam de volgende gast alweer aan. In augustus was ik bij de organisatie Remer in Brazilie op bezoek. Daar werd ik destijds hartelijk ontvangen door vrijwilligster Wieke. Nu was het aan Wieke de beurt om het vliegtuig van Rio naar Peru te nemen. Zij is nu een paar dagen in Ayacucho om het werk van Los Cachorros van dichtbij te bekijken.

Collega Marcelina vroeg me Madrina te zijn van haar zoontje. Madrina betekent zoiets als peettante... en dit betekende dat ik bij een urenlange diploma-uitreiking voor het afsluiten van de kleuterschool aanwezig mocht zijn. Weer een beetje cultuur kunnen opsnuiven: kleuters in de mooiste pakjes en jurkjes.

Misschien herinnert u zich Tambo nog, het stadje op drie uur rijden van Ayacucho. Amiga Jessy werkte daar drie maanden in een opvanghuis voor arme en verlaten kinderen. Jessy, jij zit inmiddels gewoon weer in Utrecht, MET LIES wel te verstaan!!!! Voor jou gingen wij weer naar Tambo. Samen met de klusjuf, Rio-kennisje Wieke, en nog twee Tambo-fans hebben we de kinderen vandaag de nodige aandacht kunnen geven. Jes, ze laten nog steeds je naam vallen! En de ingezamelde centen zijn goed gebruikt!

U merkt het. Veel gedaan, nog veel te doen, veel leuke dingen op de agenda en veel hersenkronkels in het koppie. Maar goed, wie mij een beetje kent weet dat dat laatste niet nieuw is.

Liefs uit Ayacucho!