Alleen op de wereld

Samen met Alanya heb ik een rustige avonddienst gehad. De kinderen liggen op bed. Het zit erop; slaapdienst Karin neemt het van ons over. De bel gaat. Dat zullen de twee meiden wel zijn die terugkomen van avondschool. Ik open de voordeur. Zwaar overstuur komen ze met één van onze straatschoffies achter zich aan binnen. ´Wat is er aan de hand, chica´s?´ Met horten en stoten, liters tranen komt hun verhaal eruit: ´Eber is gevallen´. Ik denk aan onze lieve knul. Een vaste bezoeker van Los Cachorros, die een paar uur daarvoor met twee maatjes stoned aan de deur had gestaan. Met de zakjes lijm aan de mond probeerden ze het ene flauwe grapje na het andere uit te halen. Af en toe een schreeuw naar binnen om contact te zoeken met de andere jongens, die wel een warme slaapplaats hadden gevonden. Ze mochten er van mij niet in. Ze waren te laat, en bovendien veel te veel lijm in het lichaam.

En nu was Eber gevallen. Keihard gevallen van drie meter hoog in een afgrond. Volgens de meiden veel bloed en hij kon zich niet meer bewegen.... De heftige manier waarop de meiden het vertellen doet vermoeden dat onze Eber misschien wel dood zou kunnen zijn...
Het meegelopen straatschoffie, één van de drie die eerder aan de deur hadden gestaan, vertelt zijn versie, een beetje versuft met de lijmlucht uit alle gaten. Hij was bij het ongeluk. Terwijl de anderen waren weggerend van de schrik...of door angst meegenomen te worden door de politie, was dit knulletje tot actie overgegaan. Hij had politie en ambulance gewaarschuwd, de held.

Hoewel we nog niet weten hoe ernstig de situatie in realiteit is, denken we aan het ergste. We laten het niet blijken en proberen de kinderen te kalmeren. Veel bloed kan immers uit een klein gaatje komen.... En het feit dat Eber zich niet had kunnen bewegen kan door schrik of invloed van de lijm zijn geweest.... En zo houden we nog meer verhaaltjes op. Aangezien Karin een bijzonder nauwe band met Eber heeft, gaat zij direct samen met Alanya naar het ziekenhuis. Ik neem haar slaapdienst over. Voor de rust is teruggekeerd in huis, zijn we een paar uur verder. De andere jongens zijn inmiddels door de hectiek wakker geworden en willen alles horen. Rond middernacht zoek ik mijn bed op, maar het duurt lang voordat ik in slaap val. ´Wat als...we hem die ochtend tegen hadden kunnen houden om weer de straat op te gaan? Wat als...ik Eber die avond wél had binnengelaten? Door het lijmgebruik hebben de jongens minder controle over hun lichaam. Wat als....hij niet verslaafd zou zijn aan de lijm? Wat als...wat als....

Ik schrijf dit verhaal in het ziekenhuis, zittend op het voeteneind van Eber. Ik los Karin even af, aangezien zij al twee nachten plus een dag achter elkaar aan zijn bed heeft gezeten. Geprobeerd om Eber af te leiden. Geprobeerd om Peruaanse ziekenhuislogica te begrijpen. Geprobeerd om er voor hem te zijn, aangezien de familie niet langer dan een uurtje op bezoek komt. Ik zit op zijn bed. Ik kijk naar zijn verdrietige, beschadigde gezicht en voel de dezelfde machteloosheid opborrelen die ik een paar maanden geleden met de ziekenhuisellende van Victor had gevoeld (zie het verhaal Medisch Centrum Zuid). Waar straatjongens op straat gewone jongens met een hoop lol, met een stoer uiterlijk lijken, wordt hun kwetsbaarheid in dit soort situaties plotseling heel pijnlijk duidelijk: Ze hebben niets of niemand.... Er zijn wel enkele familieleden, maar die hebben geen tijd, zijn continu bezig met overleven.... Behalve wat straatvrinden, niets of niemand.... Ze zijn volledig afhankelijk van onlogische ziekenhuisacties...GRRRRR... Ze weten niets.... Ze begrijpen niets en niemand die hen wat uitlegt.... Ze hebben geen cent om medicijnen en verzorging in te kopen.... Ze hebben alleen zichzelf....

Mag ik even heel hard schreeuwen?