Alleen op de wereld
Door: Judith
Blijf op de hoogte en volg Judith
15 November 2006 | Peru, Ayacucho
Samen met Alanya heb ik een rustige avonddienst gehad. De kinderen liggen op bed. Het zit erop; slaapdienst Karin neemt het van ons over. De bel gaat. Dat zullen de twee meiden wel zijn die terugkomen van avondschool. Ik open de voordeur. Zwaar overstuur komen ze met één van onze straatschoffies achter zich aan binnen. ´Wat is er aan de hand, chica´s?´ Met horten en stoten, liters tranen komt hun verhaal eruit: ´Eber is gevallen´. Ik denk aan onze lieve knul. Een vaste bezoeker van Los Cachorros, die een paar uur daarvoor met twee maatjes stoned aan de deur had gestaan. Met de zakjes lijm aan de mond probeerden ze het ene flauwe grapje na het andere uit te halen. Af en toe een schreeuw naar binnen om contact te zoeken met de andere jongens, die wel een warme slaapplaats hadden gevonden. Ze mochten er van mij niet in. Ze waren te laat, en bovendien veel te veel lijm in het lichaam.
En nu was Eber gevallen. Keihard gevallen van drie meter hoog in een afgrond. Volgens de meiden veel bloed en hij kon zich niet meer bewegen.... De heftige manier waarop de meiden het vertellen doet vermoeden dat onze Eber misschien wel dood zou kunnen zijn...
Het meegelopen straatschoffie, één van de drie die eerder aan de deur hadden gestaan, vertelt zijn versie, een beetje versuft met de lijmlucht uit alle gaten. Hij was bij het ongeluk. Terwijl de anderen waren weggerend van de schrik...of door angst meegenomen te worden door de politie, was dit knulletje tot actie overgegaan. Hij had politie en ambulance gewaarschuwd, de held.
Hoewel we nog niet weten hoe ernstig de situatie in realiteit is, denken we aan het ergste. We laten het niet blijken en proberen de kinderen te kalmeren. Veel bloed kan immers uit een klein gaatje komen.... En het feit dat Eber zich niet had kunnen bewegen kan door schrik of invloed van de lijm zijn geweest.... En zo houden we nog meer verhaaltjes op. Aangezien Karin een bijzonder nauwe band met Eber heeft, gaat zij direct samen met Alanya naar het ziekenhuis. Ik neem haar slaapdienst over. Voor de rust is teruggekeerd in huis, zijn we een paar uur verder. De andere jongens zijn inmiddels door de hectiek wakker geworden en willen alles horen. Rond middernacht zoek ik mijn bed op, maar het duurt lang voordat ik in slaap val. ´Wat als...we hem die ochtend tegen hadden kunnen houden om weer de straat op te gaan? Wat als...ik Eber die avond wél had binnengelaten? Door het lijmgebruik hebben de jongens minder controle over hun lichaam. Wat als....hij niet verslaafd zou zijn aan de lijm? Wat als...wat als....
Ik schrijf dit verhaal in het ziekenhuis, zittend op het voeteneind van Eber. Ik los Karin even af, aangezien zij al twee nachten plus een dag achter elkaar aan zijn bed heeft gezeten. Geprobeerd om Eber af te leiden. Geprobeerd om Peruaanse ziekenhuislogica te begrijpen. Geprobeerd om er voor hem te zijn, aangezien de familie niet langer dan een uurtje op bezoek komt. Ik zit op zijn bed. Ik kijk naar zijn verdrietige, beschadigde gezicht en voel de dezelfde machteloosheid opborrelen die ik een paar maanden geleden met de ziekenhuisellende van Victor had gevoeld (zie het verhaal Medisch Centrum Zuid). Waar straatjongens op straat gewone jongens met een hoop lol, met een stoer uiterlijk lijken, wordt hun kwetsbaarheid in dit soort situaties plotseling heel pijnlijk duidelijk: Ze hebben niets of niemand.... Er zijn wel enkele familieleden, maar die hebben geen tijd, zijn continu bezig met overleven.... Behalve wat straatvrinden, niets of niemand.... Ze zijn volledig afhankelijk van onlogische ziekenhuisacties...GRRRRR... Ze weten niets.... Ze begrijpen niets en niemand die hen wat uitlegt.... Ze hebben geen cent om medicijnen en verzorging in te kopen.... Ze hebben alleen zichzelf....
Mag ik even heel hard schreeuwen?
En nu was Eber gevallen. Keihard gevallen van drie meter hoog in een afgrond. Volgens de meiden veel bloed en hij kon zich niet meer bewegen.... De heftige manier waarop de meiden het vertellen doet vermoeden dat onze Eber misschien wel dood zou kunnen zijn...
Het meegelopen straatschoffie, één van de drie die eerder aan de deur hadden gestaan, vertelt zijn versie, een beetje versuft met de lijmlucht uit alle gaten. Hij was bij het ongeluk. Terwijl de anderen waren weggerend van de schrik...of door angst meegenomen te worden door de politie, was dit knulletje tot actie overgegaan. Hij had politie en ambulance gewaarschuwd, de held.
Hoewel we nog niet weten hoe ernstig de situatie in realiteit is, denken we aan het ergste. We laten het niet blijken en proberen de kinderen te kalmeren. Veel bloed kan immers uit een klein gaatje komen.... En het feit dat Eber zich niet had kunnen bewegen kan door schrik of invloed van de lijm zijn geweest.... En zo houden we nog meer verhaaltjes op. Aangezien Karin een bijzonder nauwe band met Eber heeft, gaat zij direct samen met Alanya naar het ziekenhuis. Ik neem haar slaapdienst over. Voor de rust is teruggekeerd in huis, zijn we een paar uur verder. De andere jongens zijn inmiddels door de hectiek wakker geworden en willen alles horen. Rond middernacht zoek ik mijn bed op, maar het duurt lang voordat ik in slaap val. ´Wat als...we hem die ochtend tegen hadden kunnen houden om weer de straat op te gaan? Wat als...ik Eber die avond wél had binnengelaten? Door het lijmgebruik hebben de jongens minder controle over hun lichaam. Wat als....hij niet verslaafd zou zijn aan de lijm? Wat als...wat als....
Ik schrijf dit verhaal in het ziekenhuis, zittend op het voeteneind van Eber. Ik los Karin even af, aangezien zij al twee nachten plus een dag achter elkaar aan zijn bed heeft gezeten. Geprobeerd om Eber af te leiden. Geprobeerd om Peruaanse ziekenhuislogica te begrijpen. Geprobeerd om er voor hem te zijn, aangezien de familie niet langer dan een uurtje op bezoek komt. Ik zit op zijn bed. Ik kijk naar zijn verdrietige, beschadigde gezicht en voel de dezelfde machteloosheid opborrelen die ik een paar maanden geleden met de ziekenhuisellende van Victor had gevoeld (zie het verhaal Medisch Centrum Zuid). Waar straatjongens op straat gewone jongens met een hoop lol, met een stoer uiterlijk lijken, wordt hun kwetsbaarheid in dit soort situaties plotseling heel pijnlijk duidelijk: Ze hebben niets of niemand.... Er zijn wel enkele familieleden, maar die hebben geen tijd, zijn continu bezig met overleven.... Behalve wat straatvrinden, niets of niemand.... Ze zijn volledig afhankelijk van onlogische ziekenhuisacties...GRRRRR... Ze weten niets.... Ze begrijpen niets en niemand die hen wat uitlegt.... Ze hebben geen cent om medicijnen en verzorging in te kopen.... Ze hebben alleen zichzelf....
Mag ik even heel hard schreeuwen?
-
15 November 2006 - 03:23
Klusjuf:
Klote he allemaal! Maar het gaat gelukkig weer wat beter met hem!
Kus van Karin -
15 November 2006 - 08:05
Hannes:
pffff, fijn dat jullie er voor hem kunnen zijn. Maar bezorgd mij hier in Nederland weer eens kippevel. Zullen ook de hormonen wel zijn.
Liefs Hanneke
-
15 November 2006 - 08:59
Suzan:
jemig Juut wat een verhaal weer zeg! moest wel een beetje lachen bij de foto van oma bij de laptop,wijffie wist zeker niet wat ze zag? Hopelijk houdt het mannetje er niets aan over,maar denk als hij weer ontslagen wordt weer snal een de lijm zit.succes meid
kussssssss -
15 November 2006 - 09:49
Ineke:
heftig Judith, schreeuw maar even lekker hard, want we kunnen hier je wanhoop en onmacht heel goed voelen.Zeker geen schuldgevoelens over de situatie want als jullie er niet zouden zijn hoe was het inmiddels dan met deze jochies gesteld??Je bent er gelukkig wel en alles wat je doet is alleen maar positief!Fijn dat het al beter met hem gaat en hoe kan het ook anders als jullie hem zo verwennen.Er zijn is het beste medicijn!!Veel liefs en sterkte. -
15 November 2006 - 14:54
Bianca:
Wat een indrukwekkend verhaaltje weer, tis te hopen dat het mannetje snel weer opknapt. Maar goed dat zal best met de goede zorgen van jullie! En dan maar hopen dat hij weer bij jullie komt wonen / logeren en van die pessooi afblijft. Succes weer dikke kus -
15 November 2006 - 15:44
Marjolein:
He juutje,
Jemig wat een verhaal weer. Als je die ziekenhuiskamer ziet, is dat wel heel anders dan in Nederland. Ik kan wel begrijpen dat je je machteloos voelt als je weet wat er in Nederland voor hem te bieden is. Als je straks (over een heeeele lange tijd ;) ) weer terug bent zal je wel weer moeten aan de luxe hier en de suffe problemen van iedereen.
Ik ga trouwens vanaf 1 januari op het consultatiebureau in `s-Gravenzande werken, leuke hè! Ik ging vorige week kijken en toen heb ik Naomi en Anouk gezien, heel toevallig!
Hou vol juut daar! Ik lees al je verhalen.. xxxx -
15 November 2006 - 17:21
Karin:
JOeHOOEH, Eber is weer thuis! Wat een dagen, Juud, die frustraties de afgelopen dagen, er zijn genoeg momenten geweest dat ik ook wel een potje wilde janken of flink schreeuwen, maar het is voorbij, de zon schijnt weer! Bedankt dat je er was, je bent een kanjer. Veel plezier in Lima, geniet van je vrije tijd. Ik ga jullie missen, dikke kus -
15 November 2006 - 17:51
Fredy:
Heb je de 'ode' aan jou opgedragen gelezen op www.klusjuf.waarbenjij.nu? Zie je vanavond nog even bij Nora. Jammer dat jullie zaterdag missen, maar in elk geval zondag lekker 'vrijwilligers voor de gek houden'(om niet te zeggen 'in de z... te zetten') bij hun afscheid. Veel plezier in Lima en je was weer geweldig als voorzitter! Ciao!
-
15 November 2006 - 19:44
Margot:
hoi Judith
Wat een verhaal. Het is te hopen dat alles weer helemaal goed komt. Geen schuldgevoel hebben, het heeft gewoon zo moeten zijn. Wie weet waar het goed voor is. Als jullie hem zo helpen komt hij misschien wel tot inkeer en lekker bij jullie slapen en eten en spelen. Sterkte maar weer en niet wanhopig worden hoor. Wij leven met je mee en je doet het hardstikke goed.
Liefs Margôt -
15 November 2006 - 20:58
Jessy:
Lieve Juud,
Pff schrikken!!! Maar gelukkig is hij weer thuis bij jullie....
Jij mag altijd schreeuwen hoor. Toevallig weet ik dat jij dat heel goed kan. Neem een kouwe douche bij karin,ga daarna even op haar dakterras staan met een handdoek op je kop en leef je uit...uiteraard mag er gevloekt worden.
Trouwens nog even een reactie op je vorige mooie verhaal. Guus heeft inderdaad mooie liedjes maar om nu ook naar hem te gaan verlangen??Dios mio...dan wordt het echt tijd naar huis te gaan.Mocht je hem toch een keer van dichtbij willen zien: hij woont tegenover Birgit. Zij heeft daar vast al een keer een theetje gedronken. Liefie, succes in Lima en maximaal 2 keer maccen en 2 keer pizzahut he...oke en dan nog 1 pannekoek?!!!
xxxxJessy -
15 November 2006 - 21:41
Mama:
Schreeuw maar lekker hard en geniet dat Eber het weer allemaal heeft overleefd. Kijk even op je hotmail, want we zijn deze week hier in Holanda ook een paar keer in een ziekenhuis!. \tot mails op je hotmail x Mama -
17 November 2006 - 05:03
F. :
Lief bericht op ons gastenboek! Hij is er weer en we hebben vanavond dubbel gelegen! Ik weet zeker (!) dat je hier graag bij was geweest. Maar goed, Maccen is ook niet slecht. Ciao. Dikke kus ook voor Karin
-
17 November 2006 - 08:44
Naomi:
Lieve Tante Judith,
Ik heb een nachtje bij Oma geslapen, omdat Papa au heeft aan zijn oog en dan kon Mama en Papa vandaag een keer uitslapen, want het was een hele rara week met zoveel AU aan Papa's oog.
Ik heb net met Oma in de tuin gewerkt, er lag héél veel blad in de tuin, want het is hier herft en dan worden de bomen kaal. Oma veegt en ik doe ze op het blik en dan in de kruiwagen. Maar er komt geen eind aan, zoveel bomen, dus ook zoveel blaadjes. Bij jou in dat Land-ver-weg is het geen herfst nu (zegt Oma, trouwens alles wat ik nu weet, zegt Oma)
We hebben ook samen een cake gebakken en die nemen we dadelijk mee naar Papa en Mama.
Als jij volgend jaar terug bent in Holland, dan moet je een hele dag bij ons in ons nieuwe huis komen: huis kijken en naar mijn nieuwe zus kijken , maar vooral naar mij kijken, want ik kan al heel veel.
Ik zit nu ook in een boek te lezen en dan doe ik de dieren na: tok-tok + boe + grggr + hihi. Weet jij welke dieren ik bedoel? Ik denk het wel want jij heb al heel veel jaren op school gezeten!
Oma gaat me nu in bad doen, dus ik moet stoppen.
Een dikke kus van Naomi -
17 November 2006 - 08:56
Dree:
Ha Judith,
Grappig. Had gisteren gereageerd op de site van Karin, omdat ik waarsch half februari in de werkplaats ga staan. Had gister enthousiast Karin dr site gelezen, foto's gekeken etc. Vandaag kreeg ik een emailtje van jou ouders(!). Die zijn erg begaan, dat zie ik al. Was een kort berichtje (weet dan weer niet hoe ik m hierin moet plakken) waarin ze me succes wensten en schreven dat ze bij je op bezoek waren geweest en dat t een mooie warme plek is. Begreep meteen dat ik jou te weinig credits heb gegeven. Had je site ook nog niet bekeken, dus in mijn verbeelding zag ik vooral Karin klusjuffen. Judith, succes met de laatste weken en missch zie ik je eind januari nog...? Dree (3d.dree@gmail.com) -
17 November 2006 - 12:44
Mama / Cariny Franse:
Reactie op de reactie van Dree, (zie hierboven).
Met 'MOOIE WARME PLEK" bedoel ik wat betreft sfeer en gevoel. Daarbij is de stad en omgeving ook mooi en de temperatuur prima. Niet te warm en niet te koud. Dit is bedoeld voor die Dree van hierboven. !!!! -
17 November 2006 - 13:02
Marleen :
Ha Juud,
Nou je mag van mij heel hard schreeuwen en dan schreeuw ik met je mee!!!!
Kkkkkkkuuuuuuuuuuuusssssssssssssssssssssss -
17 November 2006 - 17:57
Barx2:
Jemig Juud..
Hoe kwetsbaar kan een mens zijn! Mooi dat jullie het op deze manier samen oplossen; echt een bizar verhaal.. (weer..)
Als je dan ziet hoeveel mantelzorg er bij broertje Toine, en bij mijzelf!, is deze week al voor ons klaarstaan; dan ben je echt dubbel zo dankbaar!
Je zit nu in Lima; weet dus niet wanner je dit leest... Mooi stuk zeg, bij Karin op haar site.. Steek die maar in je zak lekker ding!
Hier alles redelijk ok; heb een wang als die van knabbel en babbel tesamen en eten en lachen valt nog niet mee! Maar het is tijdelijk; dus mij hoor je niet..Blij dat ok is doorgegaan gister, want we gaan over 10 dagen al weg!!
Verder ondanks al bovenstaande zorgen veel plezier daar samen in Lima en tot gauw!!
Kus, Barbara
-
25 November 2006 - 04:19
Brenda:
Juud...Zou jij niet eens een boek gaan schrijven over het leven in Peru...
Ongelofelijk hoe jij alles op "papier" kan zetten...zo boeiend, zo levensecht, als je jou verhalen leest zie je het leven daar toch echt een klein beetje voor je ( maar dan wel een heel klein beetje voor het echte werk moet je er natuurlijk gewoon geweest zijn!)...echt bijzonder!!!
Dit verhaal....heb ik ook geen woorden voor!!
ontroerende foto's
Liefs x Brenda -
25 December 2006 - 14:50
Melanie:
stil.....!!!! juut heb bijzonder veel respect voor wat je daar doet!!! succes met de kids!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
