Ja, ik wil
Door: Judith
Blijf op de hoogte en volg Judith
26 November 2006 | Peru, Ayacucho
Elk nadeel heb z´n voordeel. Eber, de jongen die hard op zijn hoofd en arm gekletterd was en een paar dagen in het ziekenhuis lag. Zijn familie werd gewaarschuwd en zo zaten wij vorige week ineens met zijn oom en tante aan het bed. Een kletspraatje volgde en plots waren we uitgenodigd voor de bruiloft van een andere tante. Inmiddels is Eber weer aardig opgeknapt. Alleen zijn gipsarm en een rijtje hechtingen in het voorhoofd doen aan de val herinneren. Gisteren was dan de grote dag van de bruiloft. Om half negen stapten collega Esther, Eber en ik in een motortaxi richting buitenwijk waar oom en tante plus kids op ons stonden te wachten.
Samen met de fam liepen we door de arme wijk richting centrum voor het officiële ja-woord. Bij de kerk aangekomen, bleken we veel te laat. Ja wij gringa´s hebben geen verstand van Peruaanse bruiloften en waren niet op de hoogte van de tijden. Gelukkig staan de grote deuren van Ayacuchaanse kerken altijd open, zodat in- en uitlopen niet opvalt. De kerk was mooi versierd, de bruid had een prachtige jurk aan.
Terwijl we vanaf het achterste deel van de kerk de mis probeerden te volgen, verveelden de jongens zich. Meerdere keren renden ze door de kerk, liepen naar buiten, of vroegen geld om even te gaan internetten. Leuk om te zien hoe zorgzaam Eber voor zijn broertje en neef is.
Plotseling dook er een vaag familielid op die ons maar al te interessant vond. Hoe heet je, hoe oud ben je, wat doen jullie hier, wat vinden jullie van Peru? Jakkes, ik kan maar niet wennen aan die kwijlende mannen. Sorry meneer, ik moet héél even de jongens gaan zoeken...
Na de dienst liep het bruidspaar door een regen van rijst en bloemen de kerk uit. Ik verwachtte met de voet naar een zaaltje te moeten lopen, maar wat schetste mijn verbazing. Twee veewagens werden voor de kerk gereden, de één nog groter dan de ander. Huh, waar is dat voor bedoeld? De laadklep ging open en een paar mannen klommen in de bak. Even dacht ik nog dat het niets met de bruiloft te maken had, maar toen zag ik dat de oma van Eber ingeladen werd. Ok, in Holland regelen wij een bus voor de bruiloftsgasten, hier een veewagen. Logisch. Het volk wat instapte was erg gevarieerd: sjieke bruiloftgasten in rok of driedelig pak, arme familielden met vlekken en scheuren in de kleding, Quechua-volk in typische klederdracht, een straatkind, twee gringa´s.
De wagen begon te rijden. Met ons hoofd staken we net boven de rand uit. Geweldig die wind om onze oren, uitzicht over de straten van Ayacucho. Wederom trokken de twee witte meiden behoorlijk veel aandacht. De vader van de bruidegom wilde Esther aan zijn andere zoon koppelen, maar ze ging gek genoeg niet accoord. Ze lachte hem uit: ´Haha wat een grap, señor!´. De Ayacuchanen leken ons wel geinig te vinden en leerden ons wat van de Quechua-taal. Een aantal zinnetjes gingen goed, maar toen we ´Hoe heet je?´ verwarden met ´Hoe heet je scheet?´ hadden we weer de lachers op onze hand. Ondertussen reden we de stad uit, het platteland op. De kleine zandweggetjes waren te smal voor de grote veewagen, waardoor er veel bomen geraakt werden en deels meegesleurd. Gevolg: meerdere keren zitten de bruiloftsgasten, inclusief mooie kleding, tussen de takken en de bladeren van een boom. Unieke belevenis, erg gelachen, ik zal het niet snel vergeten! En oh ja, onderweg moest het pad ook nog even gerepareerd worden...Haha, door bruiloftsgasten in hun nette pak. Zoiets kan ook alleen maar in Peru!
Na een half uur kwamen we aan bij de ´feestzaal´. Bij de ingang moest iedere gast een vies drankje achterover slaan. Esther en ik wilden eigenlijk weigeren, niet wetend of onze maag blij van het spulletje zou worden. Maar iedereen keek, iedereen lachte, wat zullen die gringa´s doen? De mensen stonden op ons te wachten: het plastic glaasje moest immers doorgegeven worden aan de volgende in de rij. We hadden weinig keus. Beetje te onbeleefd om het drankje in het gras te gooien.
De boerderij van het echtpaar was versierd voor deze gelegenheid. Op het erf stonden vele bankjes en van takken en bladeren was een afdak gemaakt. De vader van de bruidegom heette alle gasten welkom en toen begon de muziek. Volgens stricte tradities volgde de ene dans na de andere dans. Eerst de bruid met haar schoonvader, dan de bruidegom met zijn schoonmoeder. En zo waren er nog een aantal dansen. Ondertussen waren familieleden hard in de weer om alle gasten (naar schatting 200) van drank te voorzien.
Voor de tigste keer dit jaar had ik even een Peruaans uiterlijk willen hebben. Iedereen keek naar ons, iedereen had het over ons, iedereen wilde dat wij zouden gaan dansen. Hallo, heeft dan niemand door dat wij helemaal niet kunnen dansen zoals jullie???? Toen kwam het moment dat de bruid haar bloemetje over haar rug naar alle vrijgezellen zou gooien. Maar dit kenne we!!! Blij stonden Es en ik op. Dit kunnen we, dit vinden we leuk. Op deze manier willen we wel even de aandacht trekken (en hopen dat het daarna gedaan is met alle aandacht voor ons). Vol enthousiasme liepen we naar het midden van de dansvloer. Tot nu toe hadden de gasten alleen nog maar rustig toegekeken en zachtjes gekletst, maar toen wij de dansvloer betraden, ontstond er een waar applaus. Een bloemetje vangen is best makkelijk als je twee koppen groter bent dan de andere meisjes. De toeschouwers vonden het dan ook erg grappig, dat maffe gezicht van die lange, gekke gringa´s tussen de kleine Peruaansen. Esther en ik gingen op in het spel, maar NO WAY dat wij dat bloemetje zouden vangen. Op het moment dat de bruid gooide, trokken wij snel onze handen weg...
Terug op ons bankje, hadden we het een beetje gehad. Hoewel het prachtig is om alle gebruiken van een Peruaanse bruiloft te zien, voelden we ons misplaatst en waren we de aandacht beu. We maakten duidelijk dat we wilden gaan, maar mochten niet weg zonder een maaltijd. Wat gebeurde er: werden we apart genomen en helemaal naar de keuken geleid. Na ja, keuken... Onder een afdak van takken en bladeren een kampvuur met een stel megapannen, zo groot dat ik me erin zou kunnen verstoppen. En daaromheen een paar big mama´s, die ons hun vrijgezelle zonen aanboden. Beleefd werkten we de maaltijd naar binnen. Ons ondertussen schamend voor zoveel speciale aandacht... En de dames bedoelden het zo goed....
Samen met Eber verlieten we het feestje op het moment dat de kratten bier te voorschijn kwamen en de sfeer wat losser werd. Door de rimboe liepen we terug naar de dichtstbijzijnde provinciale weg op zoek naar een taxi... En weer een bijzondere ervaring rijker.... Lieve mensen, wees niet ongerust, ik geniet nog steeds!
Samen met de fam liepen we door de arme wijk richting centrum voor het officiële ja-woord. Bij de kerk aangekomen, bleken we veel te laat. Ja wij gringa´s hebben geen verstand van Peruaanse bruiloften en waren niet op de hoogte van de tijden. Gelukkig staan de grote deuren van Ayacuchaanse kerken altijd open, zodat in- en uitlopen niet opvalt. De kerk was mooi versierd, de bruid had een prachtige jurk aan.
Terwijl we vanaf het achterste deel van de kerk de mis probeerden te volgen, verveelden de jongens zich. Meerdere keren renden ze door de kerk, liepen naar buiten, of vroegen geld om even te gaan internetten. Leuk om te zien hoe zorgzaam Eber voor zijn broertje en neef is.
Plotseling dook er een vaag familielid op die ons maar al te interessant vond. Hoe heet je, hoe oud ben je, wat doen jullie hier, wat vinden jullie van Peru? Jakkes, ik kan maar niet wennen aan die kwijlende mannen. Sorry meneer, ik moet héél even de jongens gaan zoeken...
Na de dienst liep het bruidspaar door een regen van rijst en bloemen de kerk uit. Ik verwachtte met de voet naar een zaaltje te moeten lopen, maar wat schetste mijn verbazing. Twee veewagens werden voor de kerk gereden, de één nog groter dan de ander. Huh, waar is dat voor bedoeld? De laadklep ging open en een paar mannen klommen in de bak. Even dacht ik nog dat het niets met de bruiloft te maken had, maar toen zag ik dat de oma van Eber ingeladen werd. Ok, in Holland regelen wij een bus voor de bruiloftsgasten, hier een veewagen. Logisch. Het volk wat instapte was erg gevarieerd: sjieke bruiloftgasten in rok of driedelig pak, arme familielden met vlekken en scheuren in de kleding, Quechua-volk in typische klederdracht, een straatkind, twee gringa´s.
De wagen begon te rijden. Met ons hoofd staken we net boven de rand uit. Geweldig die wind om onze oren, uitzicht over de straten van Ayacucho. Wederom trokken de twee witte meiden behoorlijk veel aandacht. De vader van de bruidegom wilde Esther aan zijn andere zoon koppelen, maar ze ging gek genoeg niet accoord. Ze lachte hem uit: ´Haha wat een grap, señor!´. De Ayacuchanen leken ons wel geinig te vinden en leerden ons wat van de Quechua-taal. Een aantal zinnetjes gingen goed, maar toen we ´Hoe heet je?´ verwarden met ´Hoe heet je scheet?´ hadden we weer de lachers op onze hand. Ondertussen reden we de stad uit, het platteland op. De kleine zandweggetjes waren te smal voor de grote veewagen, waardoor er veel bomen geraakt werden en deels meegesleurd. Gevolg: meerdere keren zitten de bruiloftsgasten, inclusief mooie kleding, tussen de takken en de bladeren van een boom. Unieke belevenis, erg gelachen, ik zal het niet snel vergeten! En oh ja, onderweg moest het pad ook nog even gerepareerd worden...Haha, door bruiloftsgasten in hun nette pak. Zoiets kan ook alleen maar in Peru!
Na een half uur kwamen we aan bij de ´feestzaal´. Bij de ingang moest iedere gast een vies drankje achterover slaan. Esther en ik wilden eigenlijk weigeren, niet wetend of onze maag blij van het spulletje zou worden. Maar iedereen keek, iedereen lachte, wat zullen die gringa´s doen? De mensen stonden op ons te wachten: het plastic glaasje moest immers doorgegeven worden aan de volgende in de rij. We hadden weinig keus. Beetje te onbeleefd om het drankje in het gras te gooien.
De boerderij van het echtpaar was versierd voor deze gelegenheid. Op het erf stonden vele bankjes en van takken en bladeren was een afdak gemaakt. De vader van de bruidegom heette alle gasten welkom en toen begon de muziek. Volgens stricte tradities volgde de ene dans na de andere dans. Eerst de bruid met haar schoonvader, dan de bruidegom met zijn schoonmoeder. En zo waren er nog een aantal dansen. Ondertussen waren familieleden hard in de weer om alle gasten (naar schatting 200) van drank te voorzien.
Voor de tigste keer dit jaar had ik even een Peruaans uiterlijk willen hebben. Iedereen keek naar ons, iedereen had het over ons, iedereen wilde dat wij zouden gaan dansen. Hallo, heeft dan niemand door dat wij helemaal niet kunnen dansen zoals jullie???? Toen kwam het moment dat de bruid haar bloemetje over haar rug naar alle vrijgezellen zou gooien. Maar dit kenne we!!! Blij stonden Es en ik op. Dit kunnen we, dit vinden we leuk. Op deze manier willen we wel even de aandacht trekken (en hopen dat het daarna gedaan is met alle aandacht voor ons). Vol enthousiasme liepen we naar het midden van de dansvloer. Tot nu toe hadden de gasten alleen nog maar rustig toegekeken en zachtjes gekletst, maar toen wij de dansvloer betraden, ontstond er een waar applaus. Een bloemetje vangen is best makkelijk als je twee koppen groter bent dan de andere meisjes. De toeschouwers vonden het dan ook erg grappig, dat maffe gezicht van die lange, gekke gringa´s tussen de kleine Peruaansen. Esther en ik gingen op in het spel, maar NO WAY dat wij dat bloemetje zouden vangen. Op het moment dat de bruid gooide, trokken wij snel onze handen weg...
Terug op ons bankje, hadden we het een beetje gehad. Hoewel het prachtig is om alle gebruiken van een Peruaanse bruiloft te zien, voelden we ons misplaatst en waren we de aandacht beu. We maakten duidelijk dat we wilden gaan, maar mochten niet weg zonder een maaltijd. Wat gebeurde er: werden we apart genomen en helemaal naar de keuken geleid. Na ja, keuken... Onder een afdak van takken en bladeren een kampvuur met een stel megapannen, zo groot dat ik me erin zou kunnen verstoppen. En daaromheen een paar big mama´s, die ons hun vrijgezelle zonen aanboden. Beleefd werkten we de maaltijd naar binnen. Ons ondertussen schamend voor zoveel speciale aandacht... En de dames bedoelden het zo goed....
Samen met Eber verlieten we het feestje op het moment dat de kratten bier te voorschijn kwamen en de sfeer wat losser werd. Door de rimboe liepen we terug naar de dichtstbijzijnde provinciale weg op zoek naar een taxi... En weer een bijzondere ervaring rijker.... Lieve mensen, wees niet ongerust, ik geniet nog steeds!
-
26 November 2006 - 22:56
Es:
hehe :) ik geniet nog na hoor! niet van de aandacht overigens, nog nooit zoveel aanzoeken gehad op 1 dag, maar van de geweldige ervaring van deze Peruaanse aangelegenheid vol tradities!! was super met je juud! -
26 November 2006 - 23:01
Maartje:
Juud! Haha wat een ervaring weer! Leuke foto's ook. Ik ben op het moment met mij stage in Orlando. Jij daar in de armoede, ik een 5 sterren hotel alleen maar sushi en ander duur eten te kanen. Ongelooflijk. Volgende week zondag vliegen we weer terug. We moeten wel elke dag werken, ook in het weekend, maar het is erg gezellig! Het zijn nu echt de laatste weekjes voor je he? Het is zo snel gegaan. Gelukkig heb je het boeket niet gevangen! Ik had 2 weken geleden een bruiloft van mijn Amerikaanse vriendinnetje, ving Larry dat ding voro om het been van de bruid! Mooi hoor :( Haha. Tot snel.xx -
27 November 2006 - 00:26
Liesje:
Overdaad aan aandacht is een algemeen zuid-amerikaans begrip juut.. Ik dacht er aan te wennen, maar niets is minder waar. Zie nu uit naar huis, maar na zo´n verhaal voelt Peru ook weer een beetje als thuis! Geniet ook nog een beetje voor mij daar. Kussies uit Brasil -
27 November 2006 - 00:43
Liesje:
P.S. Fotos zijn prachtig. En Es haar gezicht in de ´keuken´ spreekt boekdelen, haha! -
27 November 2006 - 07:05
Bianca:
Juud nou had je kunnen scoren, sla je alle mannen af ;) Maar goed weer een geweldige ervaring en wat een mooie / grappige foto's. Die laatste in de riboe is erg mooi en die van het vangen van het boeket is erg grappig.
Heb van het weekend nog geprobeerd je te spotten op MSN, Rens zat er iedere keer klaar voor, maar helaas. Jij was dus aan het feestvieren .... Nou spreek je gauw en fijne week. kuzzzzzz -
27 November 2006 - 10:14
Hannes:
Leuk verhaal hoor! Enneh toch bang om dat bloemetje te vangen...;)
Liefs Hanneke -
27 November 2006 - 11:50
Margreet:
Heb je de mogelijkheid om je vang- en gooivaardigheden op peil te houden, doe je er niks mee! ;) xx -
27 November 2006 - 12:39
Suzan:
hahah weer een ruig verhaal Juut,helemaal top als je allemaal in de veewagen wordt geladen,weer eens wat anders dan een bus van vreugde-tours ;)
Foto's zijn ook toppie!
en dan met de taxi terug is ook een ervaring op zich denk.
Wel een beetje jammer dat je je hebt terug getrokken voor het boeket,denk dat de mannen in de rij voor je staan :)
nou meid geniet ervan
kuzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz -
27 November 2006 - 13:12
D.W:
Ik blijf het een beetje volgen,want het is steeds weer indrukwekkend.juut ik denk dat je in dat ene jaar meer ziet en ervaring opdoet dan hier in 5 jaar.het is niet te vergelijken natuurlijk.als ik al die foto"s ziet,dan denk ik waar staan wij dan met dat luxe leventje.het lijk mijn super om het mee te maken.je begin al aardig op een peruaan te lijken. haha!
H.G DE IGLO MAN !! -
27 November 2006 - 13:56
Margôt:
Wat leuk om zo'n feest mee te maken. De bruid ziet er prachtig uit. Leuke foto's, vooral in de veewagen, ook weer een ervaring om nooit te vergeten.
groetjes Margôt -
27 November 2006 - 15:36
Karin:
In een veewagen naar een Peruaanse bruiloft?!Had je dit ooit kunnen bedenken, Juud? Het blijft mooie ervaringen regenen, wat brengt deze week..?!
Enne, je weet het, hè, we gaan MAXIMAAL genieten de laatste maand :)
X -
27 November 2006 - 18:08
Daph:
ik herbeleef 6 oktober....XXX -
27 November 2006 - 18:50
Kim:
PRACHTIG! x -
27 November 2006 - 19:34
Barx2:
Jemig Juud wat een verhaal weer!
Zit nu bij Barry's ouders.. Laatste dingen nog even regelen en mam komt ons morgen om 5.00 uur ophalen voor het grote avontuur! Wij komen eraan hoor!
NOG ZO'N BRUILOFT (rond 6 dec.)VALT ZEKER NIET TE REGELEN??
tot gauw (via de hotmail??); eerst morgen 18 uur lang in een paar vliegtuigen; zo'n beetje.. ben benieuwd!! Grote zus is coming!!!! Besos, Barbara -
27 November 2006 - 19:59
Mama:
Wat een beleving! Ik ben jaloers op je!De foto's geven een heel leuk duidelijk beeld van je verhaal, wat een beleving!
Soort extraatje van je jaartje daar! Ben toch blij dat je het boeket niet hebt gevangen, want dan komen er weer grote vraagtekens bij me. De reactie van Margreet was wel erg leuk "op korfbalgebied".
Hier allemaal een beetje-niet-zo-leuk(zie hotmail), maar morgen begint de grote reis voor Bax2, dus dan gaan we hen ook volgen. Werk ze en geniet ze! x mama -
27 November 2006 - 20:01
Jessy:
Kijk daar had ik nou ook wel bij willen zijn. Zouden wij ook in zo n mooi jurkje passen???
Zie al voor me hoe jij op een aanzoekje reageert. haha....
Blijf genieten!!
Weet je al wat meer over een evt. plek voor de chicas??? Ik mail je snel!
Dikke kus Jessy.
-
28 November 2006 - 06:39
Fredy:
Prachtig verhaal (weer). Dank je wel voor het lieve bericht, kwam op het goede moment. Ook die lieve aai. Sinterklaas was heerlijk. Heb prachtige cadeau's gekregen en we hebben zo veel lekkers nu in huis. Als je tijd hebt, kom je nog maar eens voor donderdag langs. Hoe was het bij Frank? Ben erg benieuwd. Liefs en thanks! Fredy -
28 November 2006 - 14:19
Loes:
Juud dat is wel ff een andere fesie als in Holland. Zat je tussen de varkens of hadden ze die er nog wel ff uitgehaald voor je? Jullie zijn ook zo leuk, tuurlijk willen ze jullie op hun feestje houden :)
X zusje -
28 November 2006 - 14:25
Sandra:
Nou Juud, de belevenissen blijven zich opstapelen...En dat terwijl je aan het aftellen bent... Ik vind dit wel weer een prachtig verhaal hoor, ik geloof dat het bij Gert-Jan en mij toch een tikkeltje anders ging HAHA!
Het is zeker aftellen wat betreft de komst van Bar. Over 1 week mag ik proberen contact te krijgen via skype(hoe schrijf je dat in hemelsnaam?) Ach, we zullen zien, kan ik misschien gelijk even met jou kletsen??! Geniet van alles, Juud!
Liefs van Sandra, ook van Gert en Lieve. -
28 November 2006 - 14:42
Charlotte:
Hee Judith! Jou verhalen volg ik ook nog steeds en vind ze keer op keer weer geweldig om te lezen. Geniet van je laatste paar weken. Zit er dan al weer op voor jou! Ik ga nog lekker even door ;) Tot in maart! Liefs -
28 November 2006 - 20:17
Ineke:
Leuk Judith om die grappige reportage van je te lezen en het is echt genieten van de foto's.Een prachtige bruid en bruidegom, een echte feestelijke bruiloft, het ziet er allemaal zo goed uit(op de veewagen na dan maar dat is wel heel gezellig lijkt me, zo met z'n allen).
Hoop dat je nog veel kunt genieten van deze mooie peruaanse kanten dat houdt de boel wat in balans.Veel groetjes,x -
29 November 2006 - 20:01
Daniëlle:
Lieve Juut,
RESPECT! Helemaal top wat je voor andere mensen doet. Je hebt een heel groot hart. Ik lees regelmatig je verhalen, maar een stukje schrijven vind ik niet zo makkelijk. En nu is Barbara er misschien al en zullen jullie zeker van elkaar genieten. Bij ons gaat alles goed. Heel goed zelfs, Mika en Kjell krijgen een broertje of zusje half juni.Leuk he! Ik dacht dat is leuk nieuws om even op te schrijven. Juut heel veel plezier en succes met alles wat komen gaat en doe Barbara de groetjes.
Liefs je nicht Daniëlle -
30 November 2006 - 08:42
Gerby:
Beetje jammer dat degene die het beste kan vangen, daar niet aan wil. Maar wel lief van je :-)
Zag op het forum dat je vind dat ik mijn verjaardag moet uitstellen, dat gaat m helaas niet worden, maar als je weer terug bent, ben je van harte welkom.
Veel plezier en succes nog! X Gerby. -
30 November 2006 - 09:43
(tante)Marian:
Hoi Judith,
Jij beleeft toch weer heel wat in dat verre Peru.De foto's zijn heel mooi.Je verhalen zijn heel erg leuk en wat leuk dat Barbara bij je komt, kunnen we die verhalen ook weer lezen, doe ze de groeten van ons.Danielle en leo krijgen in juni een klien bij dus ik wordt weer oma,oma leuk hé. Nou, nog heel veel plezier en we schrijven wel weer een stukje de volgende keer.XXXXXXXjes van mij.
-
30 November 2006 - 09:47
(tante)Marian:
Sorry, ik had nog niet gelezen dat Danielle een stukje had geschreven,maar nu weetje het dubbel. groetjes Marian. -
30 November 2006 - 16:39
Igor Van Gaal:
He judith,
Geniet van die laatste weekjes daar, want voor je het weet zit je weer thuis op de bank. Afscheid nemen gaat pijn doen, zoals ik dat nu uit ervaring weet.
Succes en houdt ons op de hoogte!
Groetjes van een ex-ayacuchaan -
30 November 2006 - 21:40
Tante Cariny:
Voor het geval dat Daniëlle en haar gezin en haar moeder en haar zusjes nog een keer op deze site kijken: Gefeliciteerd met de komende gezinsuitbreiding.
Sterkte en een leuke zwangerschap. -
03 December 2006 - 15:04
Ed En Wil:
Hoi Judith,
Het blijft keer op keer genieten van al de indrukwekkende verhalen die je schrijft. Geniet nog even van de laatste weken en hou het gezond, want met al die drankjes en hapjes weet je het maar nooit (je ziet er goed uit rouwens).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
