Ja, ik wil

Elk nadeel heb z´n voordeel. Eber, de jongen die hard op zijn hoofd en arm gekletterd was en een paar dagen in het ziekenhuis lag. Zijn familie werd gewaarschuwd en zo zaten wij vorige week ineens met zijn oom en tante aan het bed. Een kletspraatje volgde en plots waren we uitgenodigd voor de bruiloft van een andere tante. Inmiddels is Eber weer aardig opgeknapt. Alleen zijn gipsarm en een rijtje hechtingen in het voorhoofd doen aan de val herinneren. Gisteren was dan de grote dag van de bruiloft. Om half negen stapten collega Esther, Eber en ik in een motortaxi richting buitenwijk waar oom en tante plus kids op ons stonden te wachten.

Samen met de fam liepen we door de arme wijk richting centrum voor het officiële ja-woord. Bij de kerk aangekomen, bleken we veel te laat. Ja wij gringa´s hebben geen verstand van Peruaanse bruiloften en waren niet op de hoogte van de tijden. Gelukkig staan de grote deuren van Ayacuchaanse kerken altijd open, zodat in- en uitlopen niet opvalt. De kerk was mooi versierd, de bruid had een prachtige jurk aan.

Terwijl we vanaf het achterste deel van de kerk de mis probeerden te volgen, verveelden de jongens zich. Meerdere keren renden ze door de kerk, liepen naar buiten, of vroegen geld om even te gaan internetten. Leuk om te zien hoe zorgzaam Eber voor zijn broertje en neef is.
Plotseling dook er een vaag familielid op die ons maar al te interessant vond. Hoe heet je, hoe oud ben je, wat doen jullie hier, wat vinden jullie van Peru? Jakkes, ik kan maar niet wennen aan die kwijlende mannen. Sorry meneer, ik moet héél even de jongens gaan zoeken...

Na de dienst liep het bruidspaar door een regen van rijst en bloemen de kerk uit. Ik verwachtte met de voet naar een zaaltje te moeten lopen, maar wat schetste mijn verbazing. Twee veewagens werden voor de kerk gereden, de één nog groter dan de ander. Huh, waar is dat voor bedoeld? De laadklep ging open en een paar mannen klommen in de bak. Even dacht ik nog dat het niets met de bruiloft te maken had, maar toen zag ik dat de oma van Eber ingeladen werd. Ok, in Holland regelen wij een bus voor de bruiloftsgasten, hier een veewagen. Logisch. Het volk wat instapte was erg gevarieerd: sjieke bruiloftgasten in rok of driedelig pak, arme familielden met vlekken en scheuren in de kleding, Quechua-volk in typische klederdracht, een straatkind, twee gringa´s.

De wagen begon te rijden. Met ons hoofd staken we net boven de rand uit. Geweldig die wind om onze oren, uitzicht over de straten van Ayacucho. Wederom trokken de twee witte meiden behoorlijk veel aandacht. De vader van de bruidegom wilde Esther aan zijn andere zoon koppelen, maar ze ging gek genoeg niet accoord. Ze lachte hem uit: ´Haha wat een grap, señor!´. De Ayacuchanen leken ons wel geinig te vinden en leerden ons wat van de Quechua-taal. Een aantal zinnetjes gingen goed, maar toen we ´Hoe heet je?´ verwarden met ´Hoe heet je scheet?´ hadden we weer de lachers op onze hand. Ondertussen reden we de stad uit, het platteland op. De kleine zandweggetjes waren te smal voor de grote veewagen, waardoor er veel bomen geraakt werden en deels meegesleurd. Gevolg: meerdere keren zitten de bruiloftsgasten, inclusief mooie kleding, tussen de takken en de bladeren van een boom. Unieke belevenis, erg gelachen, ik zal het niet snel vergeten! En oh ja, onderweg moest het pad ook nog even gerepareerd worden...Haha, door bruiloftsgasten in hun nette pak. Zoiets kan ook alleen maar in Peru!

Na een half uur kwamen we aan bij de ´feestzaal´. Bij de ingang moest iedere gast een vies drankje achterover slaan. Esther en ik wilden eigenlijk weigeren, niet wetend of onze maag blij van het spulletje zou worden. Maar iedereen keek, iedereen lachte, wat zullen die gringa´s doen? De mensen stonden op ons te wachten: het plastic glaasje moest immers doorgegeven worden aan de volgende in de rij. We hadden weinig keus. Beetje te onbeleefd om het drankje in het gras te gooien.
De boerderij van het echtpaar was versierd voor deze gelegenheid. Op het erf stonden vele bankjes en van takken en bladeren was een afdak gemaakt. De vader van de bruidegom heette alle gasten welkom en toen begon de muziek. Volgens stricte tradities volgde de ene dans na de andere dans. Eerst de bruid met haar schoonvader, dan de bruidegom met zijn schoonmoeder. En zo waren er nog een aantal dansen. Ondertussen waren familieleden hard in de weer om alle gasten (naar schatting 200) van drank te voorzien.

Voor de tigste keer dit jaar had ik even een Peruaans uiterlijk willen hebben. Iedereen keek naar ons, iedereen had het over ons, iedereen wilde dat wij zouden gaan dansen. Hallo, heeft dan niemand door dat wij helemaal niet kunnen dansen zoals jullie???? Toen kwam het moment dat de bruid haar bloemetje over haar rug naar alle vrijgezellen zou gooien. Maar dit kenne we!!! Blij stonden Es en ik op. Dit kunnen we, dit vinden we leuk. Op deze manier willen we wel even de aandacht trekken (en hopen dat het daarna gedaan is met alle aandacht voor ons). Vol enthousiasme liepen we naar het midden van de dansvloer. Tot nu toe hadden de gasten alleen nog maar rustig toegekeken en zachtjes gekletst, maar toen wij de dansvloer betraden, ontstond er een waar applaus. Een bloemetje vangen is best makkelijk als je twee koppen groter bent dan de andere meisjes. De toeschouwers vonden het dan ook erg grappig, dat maffe gezicht van die lange, gekke gringa´s tussen de kleine Peruaansen. Esther en ik gingen op in het spel, maar NO WAY dat wij dat bloemetje zouden vangen. Op het moment dat de bruid gooide, trokken wij snel onze handen weg...

Terug op ons bankje, hadden we het een beetje gehad. Hoewel het prachtig is om alle gebruiken van een Peruaanse bruiloft te zien, voelden we ons misplaatst en waren we de aandacht beu. We maakten duidelijk dat we wilden gaan, maar mochten niet weg zonder een maaltijd. Wat gebeurde er: werden we apart genomen en helemaal naar de keuken geleid. Na ja, keuken... Onder een afdak van takken en bladeren een kampvuur met een stel megapannen, zo groot dat ik me erin zou kunnen verstoppen. En daaromheen een paar big mama´s, die ons hun vrijgezelle zonen aanboden. Beleefd werkten we de maaltijd naar binnen. Ons ondertussen schamend voor zoveel speciale aandacht... En de dames bedoelden het zo goed....

Samen met Eber verlieten we het feestje op het moment dat de kratten bier te voorschijn kwamen en de sfeer wat losser werd. Door de rimboe liepen we terug naar de dichtstbijzijnde provinciale weg op zoek naar een taxi... En weer een bijzondere ervaring rijker.... Lieve mensen, wees niet ongerust, ik geniet nog steeds!