Een goede bekende

´Weet je, profesora, laatst vroeg ik me af of je ooit nog eens zou komen...´ Slik, slik, slik. Een stoere puber, een grote jongen, bijna een echte vent zit naast me en laat droogjes dit zinnetje vallen. Het is Victor. De straatjongen waar ik drie jaar geleden een zwak voor had gekregen. Het is de jongen die vanwege brandwonden in zijn knieholte in het ziekenhuis kwam. Ik zat destijds aan zijn bed. Victor is één van de redenen waarvoor ik graag naar Ayacucho wilde terugkeren. Totaal onverwacht staat hij voor mijn neus.

Het plan was om even hoi te zeggen bij Frederique, de oprichtster/ coördinator van Mama Alice. Het nieuwe onderkomen van deze organisatie ken ik nog niet en daarom moet ik even zoeken. Als ik de juiste deur heb gevonden, bel ik aan. Ik hoor de bekende stem van Frederique. Ze doet open en een warm welkom volgt: ´Aah Judith en weet je wie hier is???´ Voor ik het doorheb, rent er een jongen joelend van de trap. ´Profesooooora´, een dikke kus, een abrazo. Zomaar ineens Victor. Ik wist dat hij regelmatig bij Mama Alice komt, maar had niet bedacht dat dat vandaag ook het geval zou kunnen zijn. Frederique vertelt dat hij thuis slaapt en overdag hier te vinden is.
Victor en ik gaan boven op het dak zitten in het zonnetje en kletsen bij. Hij vertelt trots dat hij in oktober in de timmerwerkplaats wil beginnen. Ik vertel dat ik in Holland ook profesora ben geworden. Hij vertelt lachend dat hij soms wel één of twee vriendinnetjes heeft. Ik vertel dat ik tegenwoordig een eigen appartementje heb. Hij vraagt hoe het met de andere profesora´s in Holanda is. Ik vraag hoe het met zijn brandwonden en littekens is Meneer laat zien dat de wond inmiddels wel dicht is. Gelukkig.
Stilte. Stilte. Ik denk dat we allebei denken aan de leuke momenten van een paar jaar terug.

De volgende dag sluit ik me aan bij de groep straatjongens. Allemaal pubers vanaf 15 jaar. Stoere macho´s, de een heeft nog grotere verhalen dan de ander. Als ik goed kijk, herken ik een paar gezichten. Jonathan bekijkt me even en weet dan weer wie ik ben. Rubizel herkent me direct, maar kan niet op m´n naam komen...´Oooooh profesora, wat was je naam ook alweer!!!!´ Effer is verlegen of voelt zich te stoer om leuk te doen. Een beetje kerel gaat natuurlijk niet lief en leuk reageren op zo´n gringa..haha.
Victor had gezegd dat hij er ook bij zou zijn, maar hij is er nog niet. Waar hangt hij uit? De jongens wassen hun voeten en doen voetbalschoenen aan. We staan op het punt om naar een voetbalveld te gaan en dan gaat de bel. Even later loopt Victor verwilderd binnen. Heel vluchtig geeft hij mij een zoen. Snel duikt hij de keuken in. Ik hoor hem stoer kakelen met de andere jongens en zie hem snel eten in zijn mond proppen. Frederique komt achter hem de huiskamer binnen. Ze zegt in het Nederlands dat Victor haar net verteld heeft dat hij gedronken heeft. Hij schaamde zich daarvoor en wilde mij niet onder ogen komen. ´Jaaaa, ze gaat natuurlijk ruiken dat ik wat op heb´. Ik had niets geroken, ik vond alleen dat hij weer ouderwets druk en wild binnen kwam stormen. En ja, nu ik wat beter kijk, staan zijn ogen ook wat loddig...

Onderweg naar het veld loop ik bij hem in de buurt. Hoewel de jongens te stoer zijn om direct gezellig te doen met deze gringa, hoor ik Victor een oud verhaal vertellen aan zijn makkers. Soms kijkt hij me even aan. ´Weet je nog, profesora, toen we een dagje weggingen en dat jij toen heel hard schrok van een ezel???´ ´Weet je nog, dat we samen je kamer hebben opgeruimd?´

Even later. ´Profesora, je doet toch wel mee met voetballen he?´

(Let op! Bij dit bericht twee korte filmpjes. Een filmpje van 2006 en een filmpje van nu)