Hoe is t?
Door: Judith
Blijf op de hoogte en volg Judith
22 Juli 2009 | Peru, Ayacucho
Hoooola profesora!! Como estas???
Hoi profesora!! Hoe is het ermee??
Aankomst Ayacucho
Als het al donker is, arriveert de bus in Ayacucho. Ik ben beniewd. Zouden er bekenden staan te wachten of zal ik zelf een taxi zoeken om naar huize Alanya te komen? De bus is te laat en daarom verwacht ik niemand. VERRASSING: Karin staat te wachten met wie naast haar... Deysi, één van de meiden, die in ´mijn tijd´ een half jaar in het opvanghuis woonde. Het meisje staart me verlegen aan en lijkt niet te weten wat ze moet zeggen: ´Hoi profesora, hoe is het ermee?´ Ik ben een beetje overdonderd om direct oog in oog met één van de kids te staan. En dan nog wel dit meisje, nauwelijks 17 en al moeder van een kleine baby. Mijn Spaans is ook niet meer wat het geweest is. Tegelijk ben ik een stuiterbal. Hoe leuk is dit!! En aan de andere kant, hoe gewoon lijkt alles.
Terug in het opvanghuis
Alanya neemt me de volgende ochtend direct mee naar Cachorros. We komen binnen in het opvanghuis en ik staar naar de groep kinderen die aan tafel aan het knutselen is. ´Was dit mijn werk? Ja, dit heb ik ook ooit, het lijkt lang geleden, gedaan.´ Twee groepsbegeleiders helpen de kinderen. Ik ken ze niet, evenmin de kinderen. Tot ik wat beter kijk. Eén van de jongens komt me bekend voor. Het is Yorni, die 2,5 jaar geleden nog maar een jochie was...en nu... een puber... een kerel aan het worden. Inclusief stoer machogedrag. Schaapachtig laat hij blijken mij nog wel te kennen. De meiden beginnen met het maken van chocolaatjes. Meneer doet niet mee. Dit werk is immers voor vrouwen, zie ik hem denken...
Er vliegt plotseling een meisje om m´n hals. ´Hoi profesora!!!! Hoe is het ermee?´ Ik moet even kijken. Ja het is Morelia. Het meisje dat toen ook al in Cachorros woonde en nu nog steeds. Destijds samen met haar zus. Hoeveel slaapdiensten heb ik wel niet in mijn slaapzakje bij de ladies op hun kamer gelegen en over meidendingen gekletst. Morelia begint direct over de andere profesora´s uit mijn tijdperk: waar is die, en waar is die, hoe is het met die? Ik leg uit dat het goed gaat en dat ze allemaal in Holanda zijn. Morelia knikt vriendelijk en gaat verder met haar activiteiten.
Het opvanghuis heeft sindskort een nieuw onderkomen. Het is een veel groter huis dan voorheen, waar er meer kinderen kunnen worden opgevangen. Er zijn twee groepen: een permanente opvang en een nachtopvang. Daarnaast is er een apart gedeelte voor het kantoor, waar directora Alanya en maatschappelijk werksters en psychologe hun eigen plek hebben. Alanya leidt me rond en ik ben verbaasd. Wat een ruimte en wat is het kleurrijk opgeknapt. Echt gaaf!
Iedereen heeft werk te doen en daarom ga ik een rondje wandelen. Door de bekende winkelstraten, langs de markt, geld wisselen bij de supermarkt, aangeklampt worden door bedelaars.
Date
Om 1 uur staat er een afspraakje gepland. Jawel, met de enige echte Spaans leraar van toen. Gustavo. Hij heeft zijn telefoonnummer achtergelaten op mijn mail. Lekker Peruaans: ik probeer te bellen een paar keer, niemand belt terug, ik spreek een voicemailbericht in, niemand reageert. Het lijkt verdomd veel op mijn eigen belgedrag in Holland haha. Goed, ik ga toch maar op de genoemde tijd op het centrale plein, de Plaza, staan. Tuurlijk verschijnt er niemand. Alanya komt net aan fietsen en ik besluit lekker met haar te gaan lunchen. En voila, komt meneer aanlopen.. Eigenlijk valt het nog best mee; hij is maar een kwartier te laat. We pikken een terrasje en drinken wat. Superleuk om weer eens goed bij te kletsen!! Heel grappig om te horen, hoe hij nu voor het tweede jaar meester is op een school: vooral bezig met het organiseren van zijn klas en zorgen dat zijn koters luisteren. Precies hetzelfde als wat ik het afgelopen jaar in Rijswijk probeerde te doen. Ook grappig om te merken hoe gewoon het is om ook hem weer te zien en te spreken.
In het kort de eerste 24 uur: raar hoe gewoon alles is.
Ps. Ik logeer bij Alanya en Peter. Een computer met internet in de huiskamer. Net via youtube met de kids op Marco Borsato gedanst en ´gezongen´. Het is negen uur. Peruanen slapen wanneer het donker is en staan op wanneer de zon opkomt. Ik ga ook zo slapen. Even water opzetten voor een kruik. Kruik??? Hoezo kruik??? Nou, overdag lekker 20 - 25 graden, maar ´s nachts berekoud!!! Haha, gelukkig is mijn doorbloeding hartstikke goed en heb ik nooit het gevoel dat vingers of tenen eraf vriezen...NOT.
Hoi profesora!! Hoe is het ermee??
Aankomst Ayacucho
Als het al donker is, arriveert de bus in Ayacucho. Ik ben beniewd. Zouden er bekenden staan te wachten of zal ik zelf een taxi zoeken om naar huize Alanya te komen? De bus is te laat en daarom verwacht ik niemand. VERRASSING: Karin staat te wachten met wie naast haar... Deysi, één van de meiden, die in ´mijn tijd´ een half jaar in het opvanghuis woonde. Het meisje staart me verlegen aan en lijkt niet te weten wat ze moet zeggen: ´Hoi profesora, hoe is het ermee?´ Ik ben een beetje overdonderd om direct oog in oog met één van de kids te staan. En dan nog wel dit meisje, nauwelijks 17 en al moeder van een kleine baby. Mijn Spaans is ook niet meer wat het geweest is. Tegelijk ben ik een stuiterbal. Hoe leuk is dit!! En aan de andere kant, hoe gewoon lijkt alles.
Terug in het opvanghuis
Alanya neemt me de volgende ochtend direct mee naar Cachorros. We komen binnen in het opvanghuis en ik staar naar de groep kinderen die aan tafel aan het knutselen is. ´Was dit mijn werk? Ja, dit heb ik ook ooit, het lijkt lang geleden, gedaan.´ Twee groepsbegeleiders helpen de kinderen. Ik ken ze niet, evenmin de kinderen. Tot ik wat beter kijk. Eén van de jongens komt me bekend voor. Het is Yorni, die 2,5 jaar geleden nog maar een jochie was...en nu... een puber... een kerel aan het worden. Inclusief stoer machogedrag. Schaapachtig laat hij blijken mij nog wel te kennen. De meiden beginnen met het maken van chocolaatjes. Meneer doet niet mee. Dit werk is immers voor vrouwen, zie ik hem denken...
Er vliegt plotseling een meisje om m´n hals. ´Hoi profesora!!!! Hoe is het ermee?´ Ik moet even kijken. Ja het is Morelia. Het meisje dat toen ook al in Cachorros woonde en nu nog steeds. Destijds samen met haar zus. Hoeveel slaapdiensten heb ik wel niet in mijn slaapzakje bij de ladies op hun kamer gelegen en over meidendingen gekletst. Morelia begint direct over de andere profesora´s uit mijn tijdperk: waar is die, en waar is die, hoe is het met die? Ik leg uit dat het goed gaat en dat ze allemaal in Holanda zijn. Morelia knikt vriendelijk en gaat verder met haar activiteiten.
Het opvanghuis heeft sindskort een nieuw onderkomen. Het is een veel groter huis dan voorheen, waar er meer kinderen kunnen worden opgevangen. Er zijn twee groepen: een permanente opvang en een nachtopvang. Daarnaast is er een apart gedeelte voor het kantoor, waar directora Alanya en maatschappelijk werksters en psychologe hun eigen plek hebben. Alanya leidt me rond en ik ben verbaasd. Wat een ruimte en wat is het kleurrijk opgeknapt. Echt gaaf!
Iedereen heeft werk te doen en daarom ga ik een rondje wandelen. Door de bekende winkelstraten, langs de markt, geld wisselen bij de supermarkt, aangeklampt worden door bedelaars.
Date
Om 1 uur staat er een afspraakje gepland. Jawel, met de enige echte Spaans leraar van toen. Gustavo. Hij heeft zijn telefoonnummer achtergelaten op mijn mail. Lekker Peruaans: ik probeer te bellen een paar keer, niemand belt terug, ik spreek een voicemailbericht in, niemand reageert. Het lijkt verdomd veel op mijn eigen belgedrag in Holland haha. Goed, ik ga toch maar op de genoemde tijd op het centrale plein, de Plaza, staan. Tuurlijk verschijnt er niemand. Alanya komt net aan fietsen en ik besluit lekker met haar te gaan lunchen. En voila, komt meneer aanlopen.. Eigenlijk valt het nog best mee; hij is maar een kwartier te laat. We pikken een terrasje en drinken wat. Superleuk om weer eens goed bij te kletsen!! Heel grappig om te horen, hoe hij nu voor het tweede jaar meester is op een school: vooral bezig met het organiseren van zijn klas en zorgen dat zijn koters luisteren. Precies hetzelfde als wat ik het afgelopen jaar in Rijswijk probeerde te doen. Ook grappig om te merken hoe gewoon het is om ook hem weer te zien en te spreken.
In het kort de eerste 24 uur: raar hoe gewoon alles is.
Ps. Ik logeer bij Alanya en Peter. Een computer met internet in de huiskamer. Net via youtube met de kids op Marco Borsato gedanst en ´gezongen´. Het is negen uur. Peruanen slapen wanneer het donker is en staan op wanneer de zon opkomt. Ik ga ook zo slapen. Even water opzetten voor een kruik. Kruik??? Hoezo kruik??? Nou, overdag lekker 20 - 25 graden, maar ´s nachts berekoud!!! Haha, gelukkig is mijn doorbloeding hartstikke goed en heb ik nooit het gevoel dat vingers of tenen eraf vriezen...NOT.
-
23 Juli 2009 - 05:51
Bouke:
Ha lieve Juut, supergaaf om te lezen dat het weer als vanouds is voor je. Geniet er lekker van (ook van dat eten, haha). Dikke kus Bouk -
23 Juli 2009 - 06:22
Zusje :
Juud!!!! Wat leuk om te lezen en dat er nog zoveel bekende kids zijn is ook helemaal leuk zeker? Ik kan het me voorstellen dat het snel weer vertrouwd is, leuk hoor. Juud geniet ervan!
X Loes -
23 Juli 2009 - 06:58
Marleen:
Ha Juut,
Zorg dat je iedere minuut geniet hé! Het zijn je eigen woorden! Weet je nog. Je gaat het bijna al normaal vinden... x -
23 Juli 2009 - 08:53
Janneke:
He Judith,
Leuk dat je weer terug bent daar! Geniet van het bijzondere bezoek!
Groetjes Janneke -
23 Juli 2009 - 09:17
Liesje:
Haaaaaaa Juutje,
Hoe leuk leuk leuk om te zien dat je je weer helemaal in je element voelt in Aya. Ben stikjaloers, maar mag dat natuurlijk niet echt zijn.
Geniet van natuur, rust, Spaans, lieve mensen en de kids. Doe iedereen HEEEEEEL veel lieve groeten van me, ok??
Besossssss -
23 Juli 2009 - 09:41
Fanny:
JUUT!!!
je ben weer heerlijk bezig zo te zien! gister met je zus gesproken on the job! toen dacht ik hoe stom kan ik zijn om nog niets van mij te laten horen?!
blijf genieten!! dan genieten wij wel n btj van het spek voor je... -
23 Juli 2009 - 14:34
Barx2:
Jemig Juud, ik zou toch ook eens kijken wat je met je schrijvers-talent zou kunnen. Echt adembenemend... weer...
'Hebbie' ook nog foto's of fantaseer je dit allemaal en zit je stiekem nog op je flatje in Delft?
Hou je goed, knuffel van ons -
23 Juli 2009 - 17:14
Mama:
Proficiat met je grote zus!
Wat leuk, dat het allemaal zo bekend en vertrouwd is, geniet ervan, de tijd vliegt.
En we genieten van je verhalen hier.
Ook de groeten van T. Leny, T. Cobie en hun mannen (vandaag voor varend corso 10.000 bloemetjes in oasis gestoken!) Tot mails
x mama -
24 Juli 2009 - 07:17
Leen:
Zo Juutje,
De donderdag zit er op. Het was erg gezellie. Hoewel ik me iedere keer voorneem om rustig aan te doen met de drank, smaken ze toch altijd weer prima. Mijn lieve, meedenkende baas kwam met het plan om mij om 12.00u te laten beginnen. Dus ik kan nog ff bij trekken en dan moet ik een paar uurtjes aan de arbeit. Hoop wel dat ik op tijd terug ben om Contador van de berg te zien rijden. Viva le Lance!!! Maar dat zal wel niet gebeuren ben ik bang. Die man rijdt gevaarlijk goed. Hij heeft gisteren de tijdrit gewonnen. Lance blies zichzelf op in het laatste klimmetje. Luie Texaan! En dan denk ik dat ik ff bankzaken ga doen. Om daarna de wallen op te binden, dranklucht te camoufleren met een tandpastaatje en me aan dag 2 te gaan wagen.
Wendy heeft ook d'r spektakel debuut gehad. Die vond het erg gezellie. Dan ga ik nu maar even naar de Plus, vanmiddag hoef ik daar ook niet met mn boodschapjes te gaan lopen. Nou meid, ik mis je wel een beetje. Volgend jaar je vakantie iets beter plannen he!!
KUzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz Leen -
26 Juli 2009 - 07:49
Chantal:
He Juut,
Je verhalen blijven leuk en mooi om te lezen! Geniet ervan.
Groetjes xxx Chant -
26 Juli 2009 - 09:06
Karin Van Nieuwkerk:
Hoi Judith
Ik hoorde van je moeder dat je weer terug was in je geliefde Peru. Natuurlijk gelijk weer de site opgezocht om je verhalen te volgen. Jolanda zit nu voor 3 weken in Quatamala. Zij houd ook een weblog bij. Ik heb de site naar je moeder doorgestuurd kan ze haar verhalen ook volgen. Ik wens je een fijne vakantie. En ik blijf je volgen.
groetjes Karin -
26 Juli 2009 - 18:23
Mama:
We hebben nog een warrig Spektakelhoofd, want het was weer héél gezellig op het Marianneplein. De hele buurt was er zo ongeveer, nou dan weet je het wel. Het is maar goed dat ik niet in het onderwijs zit, want ik ben mijn stem helemaal kwijt, dus het is prima dat jij(en je stem!!) tijdens het Spektakelfeest in Peru zit.
Voor het geval dat je even tijd hebt achter de comp.
De site van je buurmeisje die nu in Quatamala zit:
jolandavannieuwkerk.dagboekvrijwilligerswerk.nl
Je bent er nu bijna al een week, tijd vliegt das probeer van elke minuut te genieten.
x mama
-
26 Juli 2009 - 19:19
Rianne Boogaard:
veel suc6 daar juud
Rianne Boogaard -
26 Juli 2009 - 20:24
Tante Lida:
Hallo Judith,
Leuk om de gezellige verhalen van je te lezen.
Geniet er lekker van.
Groetjes vanuit Kwintsheul
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
