Hoe is t?

Hoooola profesora!! Como estas???
Hoi profesora!! Hoe is het ermee??

Aankomst Ayacucho
Als het al donker is, arriveert de bus in Ayacucho. Ik ben beniewd. Zouden er bekenden staan te wachten of zal ik zelf een taxi zoeken om naar huize Alanya te komen? De bus is te laat en daarom verwacht ik niemand. VERRASSING: Karin staat te wachten met wie naast haar... Deysi, één van de meiden, die in ´mijn tijd´ een half jaar in het opvanghuis woonde. Het meisje staart me verlegen aan en lijkt niet te weten wat ze moet zeggen: ´Hoi profesora, hoe is het ermee?´ Ik ben een beetje overdonderd om direct oog in oog met één van de kids te staan. En dan nog wel dit meisje, nauwelijks 17 en al moeder van een kleine baby. Mijn Spaans is ook niet meer wat het geweest is. Tegelijk ben ik een stuiterbal. Hoe leuk is dit!! En aan de andere kant, hoe gewoon lijkt alles.

Terug in het opvanghuis
Alanya neemt me de volgende ochtend direct mee naar Cachorros. We komen binnen in het opvanghuis en ik staar naar de groep kinderen die aan tafel aan het knutselen is. ´Was dit mijn werk? Ja, dit heb ik ook ooit, het lijkt lang geleden, gedaan.´ Twee groepsbegeleiders helpen de kinderen. Ik ken ze niet, evenmin de kinderen. Tot ik wat beter kijk. Eén van de jongens komt me bekend voor. Het is Yorni, die 2,5 jaar geleden nog maar een jochie was...en nu... een puber... een kerel aan het worden. Inclusief stoer machogedrag. Schaapachtig laat hij blijken mij nog wel te kennen. De meiden beginnen met het maken van chocolaatjes. Meneer doet niet mee. Dit werk is immers voor vrouwen, zie ik hem denken...
Er vliegt plotseling een meisje om m´n hals. ´Hoi profesora!!!! Hoe is het ermee?´ Ik moet even kijken. Ja het is Morelia. Het meisje dat toen ook al in Cachorros woonde en nu nog steeds. Destijds samen met haar zus. Hoeveel slaapdiensten heb ik wel niet in mijn slaapzakje bij de ladies op hun kamer gelegen en over meidendingen gekletst. Morelia begint direct over de andere profesora´s uit mijn tijdperk: waar is die, en waar is die, hoe is het met die? Ik leg uit dat het goed gaat en dat ze allemaal in Holanda zijn. Morelia knikt vriendelijk en gaat verder met haar activiteiten.

Het opvanghuis heeft sindskort een nieuw onderkomen. Het is een veel groter huis dan voorheen, waar er meer kinderen kunnen worden opgevangen. Er zijn twee groepen: een permanente opvang en een nachtopvang. Daarnaast is er een apart gedeelte voor het kantoor, waar directora Alanya en maatschappelijk werksters en psychologe hun eigen plek hebben. Alanya leidt me rond en ik ben verbaasd. Wat een ruimte en wat is het kleurrijk opgeknapt. Echt gaaf!
Iedereen heeft werk te doen en daarom ga ik een rondje wandelen. Door de bekende winkelstraten, langs de markt, geld wisselen bij de supermarkt, aangeklampt worden door bedelaars.

Date
Om 1 uur staat er een afspraakje gepland. Jawel, met de enige echte Spaans leraar van toen. Gustavo. Hij heeft zijn telefoonnummer achtergelaten op mijn mail. Lekker Peruaans: ik probeer te bellen een paar keer, niemand belt terug, ik spreek een voicemailbericht in, niemand reageert. Het lijkt verdomd veel op mijn eigen belgedrag in Holland haha. Goed, ik ga toch maar op de genoemde tijd op het centrale plein, de Plaza, staan. Tuurlijk verschijnt er niemand. Alanya komt net aan fietsen en ik besluit lekker met haar te gaan lunchen. En voila, komt meneer aanlopen.. Eigenlijk valt het nog best mee; hij is maar een kwartier te laat. We pikken een terrasje en drinken wat. Superleuk om weer eens goed bij te kletsen!! Heel grappig om te horen, hoe hij nu voor het tweede jaar meester is op een school: vooral bezig met het organiseren van zijn klas en zorgen dat zijn koters luisteren. Precies hetzelfde als wat ik het afgelopen jaar in Rijswijk probeerde te doen. Ook grappig om te merken hoe gewoon het is om ook hem weer te zien en te spreken.

In het kort de eerste 24 uur: raar hoe gewoon alles is.

Ps. Ik logeer bij Alanya en Peter. Een computer met internet in de huiskamer. Net via youtube met de kids op Marco Borsato gedanst en ´gezongen´. Het is negen uur. Peruanen slapen wanneer het donker is en staan op wanneer de zon opkomt. Ik ga ook zo slapen. Even water opzetten voor een kruik. Kruik??? Hoezo kruik??? Nou, overdag lekker 20 - 25 graden, maar ´s nachts berekoud!!! Haha, gelukkig is mijn doorbloeding hartstikke goed en heb ik nooit het gevoel dat vingers of tenen eraf vriezen...NOT.