Bingo!!!

I-negentien, i-negentien. B-tien, b-tien. Alle reizigers in de bus naar Huaraz hebben een bingo-kaart gekregen. De steward doet alsof dit het hoogtepunt van de dag is en gaat volledig uit zijn dak bij het noemen van de getallen. Hans Kazan is er niets bij. Extra service als hij de getallen ook nog in Engels gaat noemen. Extra knap als je weet dat Peruanen geen les hebben gehad in de Engelse uitspraak. De cijfers zijn dus praktisch niet te verstaan. Een beetje verveeld doe ik mee; eigenlijk vind ik het uitzicht veel te mooi om naar een bingo-kaart te staren. Het wordt nogal kansloos als ik merk dat mijn Franse buurman zijn kaart sneller volstreept.

Hans Kazan gaat vrolijk door. Als een ware tell-sell-reclame schreeuwt hij elke minuut tussendoor de hoofdprijs en die is niet mis... OOOEEEEEEhhhh: een gratis busticket terug naar Lima. Hans wil het spel nog veel leuker maken en begint de reizigers ad random lastig te vallen met quizvragen. Hoppa, microfoon tegen de neus: 'Wat is de warmste stad van Peru?' Ik heb geen idee en doe amper meer mee. Alleen als ik wat getallen hoor, kijk ik even naar mn kaart. Plotseling raakt mijn kaart best vol en heb ik mijn buurmannen ingehaald. En ineens, kaart vol!!! En nu???? Moet ik nu 'Bingo' gaa roepen? Nee toch zeker?
Twijfelachtig steek ik de kaart in de lucht en sta op. Omstanders vinden een blanke gringa met bingo nogal grappig. Ik wens in stilte dat ik alle getallen goed gehoord heb en niet nog meer voor aap zal staan met een valse bingo ofzo. Vooraan worden mijn getallen hardop door de micro gecheckt. En inderdaad ik heb bingo, maar ik ben niet de enige. Met drie anderen volgt een loting. We mogen een papiertje trekken en voila..... Judith heeft t papiertje met 'winnaar' erop. Nu wordt de microfoon tegen mijn neus geprakt. Of ik nog wat wil zeggen. Wat wil zeggen? Moet ik een speech gaan houden? Moet ik mijn ouders en vrienden en familie bedanken ofzo??? Met zo min mogelijk woorden bedank ik voor de leuke prijs en loop terug naar mn stoel.
Afijn, toch mooi meegenomen.

Na twee busreizen van samen 20 uur rijdt de bus Huaraz binnen. Overal steken de inmens hoge toppen van de Andes bovenuit. Ik had toch al wat bergen gezien, maar deze zijn toch weer anders. Wauw, prachtig, super dat ik dit nog even kan zien voor dinsdag weer voet op Hollandse bodem zet. Ik ben onder de indruk en denk BINGO!!